چشم‌انداز اروپایی برای سوریه پس از سقوط کابل
پس از عقب‌نشینی از افغانستان، این نگرانی برای اروپایی‌ها وجود دارد که سیاست آمریکا برای «پایان دادن به جنگ‌های ابدی» در مورد نیروهای آمریکایی که هنوز در شمال شرق سوریه فعالیت می‌کنند، اعمال شود. اکنون آمریکا به اروپا و نیروهای دموکراتیک سوریه (SDF) اطمینان می‌دهد که از سوریه خارج نمی‌شود. برخلاف مشارکت گسترده آمریکا در افغانستان، عملیات در سوریه در مقیاس کوچک (تقریباً نهصد سرباز) ادامه دارد. می‌توان این تضمین‌ها را جدی گرفت زیرا کاملاً محتمل است که واشنگتن حضور ایران را انگیزه‌ای برای عدم ترک مواضع در سوریه بداند.
با این وجود، تحولات میدانی به نفع تداوم حضور آمریکا یا متحدان آن نیست. کردهای سوریه زیر فشار ترکیه و اسد هستند. روسیه و سوریه کنترل درعا را به دست گرفته‌اند و از قطعنامه 2585 برای گسترش کنترل خود بر خاک سوریه استفاده می‌کنند. در واشنگتن وسوسه زیادی برای رهایی از مشکل سوریه با دستیابی به توافقی با روس‌ها که ابقای اسد در قدرت را مشروعیت می‌بخشد، وجود دارد. با توجه به این موارد، اروپایی‌ها باید مجدداً فعالانه در مسئله سوریه مشارکت کنند:
واضح است که روند کمیته تدوین قانون اساسی به جایی نمی‌رسد. پترسن، فرستاده ویژه سازمان ملل در امور سوریه در جستجوی رویکردی جایگزین، تاکتیک مشهور «بیشتر برای بیشتر» را اتخاذ کرده که از دمشق در قبال بهره‌مندی از امتیازات غربی‌ها در زمینه مسائل بشردوستانه استفاده کند.
اقدام اروپایی‌ها باید شامل پیشنهادشان برای ارزیابی مجدد تقسیم کار با آمریکا در سوریه باشد که می‌تواند شامل حفظ حضور نظامی آمریکا در قبال مشارکت اروپا در بهبود ثبات منطقه باشد.
تصمیم‌گیرندگان باید بدانند که اگر اسد پیروز نهایی باشد، عادت خود را برای بی‌ثبات‌سازی منطقه از سر می‌گیرد. جایی که تروریسم زمینه‌های مناسبی برای خیزش پیدا می‌کند. حداقل یک عامل مشترک بین سوریه و افغانستان وجود دارد: همانطور که طالبان پس از به قدرت رسیدن تغییر نکرده است، اسد نیز پس از تثبیت قدرت تغییر نخواهد کرد.
اندیشکده جریان، جریانی است نواندیش از جوانانی که باور به تحول در حوزه سیاست ورزی جهانی دارند.
جمعی از جوانان تحصیلکرده در رشته های علوم سیاسی و علوم اجتماعی و ارتباطات و اقتصاد و باورمند به اصول اخلاقی شریعت رهایی بخش حضرت دوست گرد هم آمده اند تا با انگیزه های غیر انتفاعی و غیر جناحی جهت بهبود اوضاع حیات جمعی بشر به تشریک مساعی پرداخته و با رویکردی دانش بنیان، مسئله محور، زمینه نگر و آزاداندیشانه امکان ایجاد یک هویت جمعی فضیلت خواهانه و معطوف به بازاندیشی در سیاست های جهانی را فراهم آورند.
