چرا مسیر جو بایدن برای احیای توافق هسته‌ای ایران هموار نیست؟

در twitter به اشتراک بگذارید
در whatsapp به اشتراک بگذارید
در telegram به اشتراک بگذارید
بزرگ‌ترین موفقیت برجام افزایش بازه زمانی گریز هسته‌ای (زمان دستیابی به سلاح اتمی) از چند ماه به یک سال بود

داو اس زاخیم: معاون سابق دفاعی و افسر ارشد مالی وزارت دفاع آمریکا (2001-2004) / معاون سابق وزیر دفاع (برنامه‌ریزی و منابع) / هماهنگ سابق غیرنظامی وزارت دفاع برای بازسازی افغانستان / نایب‌رئیس مرکز منافع ملی

نویسنده در این مقاله با اشاره به انتخابات ریاست جمهوری ایران در ماه ژوئن، بر این نظر است که هر چه میزان مشارکت مردم کمتر باشد احتمال پیروزی یک نامزد محافظه‌کار شاید حتی تندرو بیشتر خواهد شد و این مسئله برنامه‌های دولت بایدن را برای احیای مجدد برجام و عضویت مجدد به توافق هسته‌ای ایران را پیچیده خواهد کرد.

اهم نکات و گزاره‌های کلیدی مطرح شده در مقاله

  • بزرگ‌ترین موفقیت برجام افزایش بازه زمانی گریز هسته‌ای (زمان دستیابی به سلاح اتمی) از چند ماه به یک سال بود؛ اما ازآنجایی‌که ایران احتمالاً به‌زودی تحت کنترل یک دولت محافظه‌کار تندرو درخواهد آمد و از مدتی پیش هم غنی‌سازی 20 درصدی اورانیوم را آغاز کرده، می‌توان باز هم متصور شد که ایران کمتر از یک سال به توانایی ساخت سلاح اتمی دست پیدا می‌کند.
  • نویسنده در بخش دیگر مقاله بر ارجحیت امنیت ملی بر مسائل اقتصادی توسط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تأکید می‌کند. وی معتقد است از آنجایی که سپاه بر بخش قابل توجهی از اقتصاد ایران کنترل دارد کمتر از مردم عادی از تحریم‌ها آسیب می‌بیند. همه این موارد سبب می‌شود که ایران در شرایط نامطلوب با هر گونه مذاکره مخالفت می‌کند. این بیانگر آن است که رسیدگی به فعالیت‌های منطقه‌ای ایران، توسعه موشکی این کشور و بندهای مربوط به غروب توافق برای دولت بایدن میسر نخواهد بود.
    • دولت بایدن باید در مورد پالس‌هایی که به ایران ارسال می‌کند، دقت لازم را داشته باشد و همچنین تحریم‌ها را در ازای عقب‌نشینی متقابل ایران لغو کند. ایران برای نمونه می‌تواند به پشتیبانی خود از حوثی‌ها در یمن پایان دهد. چنین کاری در قیاس با پایان دادن به پشتیبانی از متحدی مانند حزب‌الله برای ایران کم‌هزینه محسوب می‌شود، اما می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر چشم‌انداز منازعه یمن بگذارد و احتمالاً به پایان سریع‌تر جنگ در این کشور کمک می‌کند.

    نویسنده پایان مقاله خود را با یک سؤال تمام می‌کند که آیا یک دولت اصول‌گرای تندرو در ایران تمایلی برای مصالحه و سازش با دولت بایدن دارد یا خیر؟ اما وی از پاسخ به این پرسش خودداری و معتقد است که احتمالاً گروه مذاکراتی بایدن هم تنها روی توافق نسبی با تهران حساب خواهد کرد و توهم توافقی قطعی را نخواهد داشت.

 

منابع پژوهش در دفتر پژوهشکده موجود است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *