سابقه فراموش شده پیوند اسرائیل با دیکتاتوری های آمریکای لاتین

در twitter به اشتراک بگذارید
در whatsapp به اشتراک بگذارید
در telegram به اشتراک بگذارید

مدارکی که به تازگی برملا شده از برقراری پیمانی بین اسرائیل و پاراگوئه در سال ۱۹۶۷ برای انتقال ۶۰ هزار فلسطینی به این کشور پرده برمی دارد. با وجود این آلفردو استرواسنر که به مدت ۳۵ سال رهبری پاراگوئه را در اختیار داشت، هرگز همدلی و همسویی خویش با نازی ها را پنهان نکرد. اسرائیل به ویژه از طریق در اختیار گذاشتن تسلیحات و تجهیزات لازم برای سرکوب و اختناق، توانست در آمریکای لاتین سیاستی فرصت طلبانه را دنبال کند.

در سال ۱۹۳۷ داوید بن گوریون نوشت : « با کوچ دادن اجباری (فلسطینی ها) ما منطقه وسیعی ( برای اسکان دادن در اختیار خواهیم داشت)، من با کوچ دادن اجباری موافقم و هیچ عیب و اشکالی در آن نمی بینم». وسوسه ی صهیونیسم برای دستیابی به یک اکثریت جمعیتی با فاجعه (نکبت) سال ۱۹۴۸، که طی آن ۷۵۰ هزار فلسطینی مجبور به ترک شهرها و روستاهای محل سکونت خود شده و قربانی تصفیه ی نژادی گردیدند، به اوج خود رسید. در فردای جنگ ۱۹۶۷ که اشغال نظامی فلسطین مستعمره شده را استحکام بخشید، صهیونیسم امکان کوچ دادن اجباری را در عین توجه مخفی نگاه داشتن آن به منظور احتراز از حساسیت جامعه جهانی، مورد باز بینی قرارداد.

جنگ ژوئن ۱۹۶۷ موج جدیدی از کوچ اجباری را به دنبال داشت. در آن زمان ایالات متحده آمریکا با هدف جلوگیری از گسترش جنبش های چپ متآثر از انقلاب کوبا در آمریکای لاتین، در گیر حمایت از دیکتاتورهای راست گرای این منطقه بود. این وضعیت فرصت جدیدی برای گسترش مناسبات سیاسی اسرائیل با دولت های منطقه بوجود می آورد. همان طور که اسنادی که به تازگی فاش شده نشان می دهند، کوچ دادن اجباری فلسطینی ها به آمریکای لاتین نیز همزمان در دستور کار دولت اسرائیل قرار گرفت.

ادامه مقاله

https://orientxxi.info/magazine/article4225

 

منبع:https://ir.mondediplo.com/

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *