تاثیر عادی سازی روابط ابوظبی-تل آویو بر مناسبات رژیم و روسیه

در twitter به اشتراک بگذارید
در whatsapp به اشتراک بگذارید
در telegram به اشتراک بگذارید
 توافق ابراهیم که موجب عادی سازی روابط امارات و بحرین با رژیم صهیونیستی گردید، در عین تغییر اساسی در توازن قدرت در خاورمیانه احتمالا به نهادینه شدن خطوط گسل موجود در منطقه سرعت خواهد بخشید و از این رو نمی‌توان از پیامدهای مهم ژئوپلیتیک آن چشم پوشی کرد.

در همین راستا برخی کشورها همچون روسیه و چین بسیار محتاطانه و متوازن نسبت به توافق‌های عادی سازی اخیر واکنش نشان داده است. درحالی که رهبری مسکو به صورت رسمی از توافق ابراهیم استقبال کرده است، اما در عین حال تلاش داشته است تا از مواضعی که مناسبات مثبت کرملین و گروه‌های فلسطینی از جمله حماس و همچنین همکاری با جمهوری اسلامی ایران را به خطر می‌اندازد، اجتناب ورزد. مسکو عادی سازی روابط منامه و ابوظبی با تل آویو را به مثابه فرصتی ارزشمند برای پیشبرد اهداف خود در منطقه می‌بیند اما از سویی دیگر با توجه به اینکه این توافق‌ پیروزی بزرگی برای دستگاه دیپلماسی آمریکا به ارمغان آورده، انتظار می رود تا مسکو با اتخاذ رویکردی محتاطانه با دقت بیشتری تحولات منبعث از طرح معامله قرن و روند صلح در خاورمیانه را دنبال نماید. 

یکی از اقدامات پوتین در جهت تسهیل تقویت نقش روسیه در خاورمیانه در عرض 5 سال اخیر افزایش تلاش‌های دیپلماتیک در قضیه فلسطین است. کمتر از یک هفته پس از اعلام توافق عادی سازی روابط بین بحرین و رژیم صهیونیستی، وزارت خارجه روسیه در بیانیه‌ای هشدار داد اشتباه است فکر کنیم که بدون حل مساله فلسطین صلح بلند مدت در خاورمیانه به وجود می‌آید. مسکو در حالی که ارتقای روابط اسرائیل با دو کشور حاشیه خلیج فارس را به رسمیت شناخت، اما از بازیگران منطقه‌ای و بین المللی خواست تا همکاری‌ها برای حل مساله فلسطین را افزایش بخشند. 

دیدار ولادیمیر پوتین و محمود عباس در سوچی

روسیه برخلاف آمریکا حماس را به عنوان یک حزب مشروع فلسطینی در غزه به رسمیت می شناسد و دیدارهای زیادی از زمان شروع حاکمیت حماس بر غزه در سال 2006 بین نمایندگان روسیه و حماس شکل گرفته است. بنابراین مسکو با دنبال کردن خلاءهای ایجاد شده بر اثر کاهش نفوذ آمریکا در خاورمیانه می کوشد تا از انزوای هر چه بیشتر فلسطینیان در جامعه بین المللی بکاهد. به نظر می‌رسد از همین رو مسکو در عین استقبال از توافق ابراهیم، بر اهمیت ترغیب رژیم برای رسیدن به یک صلح پایدار با فلسطینی‌ها تاکید می نماید.

در عین حال به نظر می رسد مناسبات حال حاضر تهران و مسکو در واکنش محتاطانه روسیه به توافق ابراهیم تاثیر گذار بوده است. در دوران اقدامات دولت ترامپ برای اعمال فشار حداکثری بر ایران، تهران به مسکو و پکن بیش از پیش نزدیک شده است. ماه گذشته الکساندر فومین معاون وزیر دفاع روسیه در دیدار با کاظم جلالی سفیر ایران در مسکو، تهران را یک دوست، شریک و متحد برای کشورش خواند. به باور برخی صاحب نظران رژیم صهیونیستی در زمانی که روابط کرملین با جمهوری اسلامی در بالاترین سطح خود قرار دارد، رهبری روسیه از سیاست ورزی خلاف خواست ایران در مورد توافق ابراهیم پرهیز نموده و شاید همین مساله در تصمیم مسکو برای واکنش مبهم به توافق عادی سازی کشورهای عربی با رژیم صهیونیستی نیز تاثیر گذار بوده است.

روسیه نگرانی‌هایی در مورد افزایش همکاری دفاعی بین کشورهای حوزه خلیج فارس با تل آویو دارد که می‌تواند بی ثباتی و خطر شکل گیری درگیری مسلحانه در حوزه خلیج فارس را به همراه داشته باشد. درحالیکه دیپلمات‌های روسی به دنبال آرام کردن تنش‌ها بین ایران و کشورهای عربی حوزه خلیج فارس بودند، پس از نشانه‌های مثبت سال گذشته ایران و امارات برای کنار گذاشتن اختلافات اکنون نگرانی‌هایی نیز در مورد توافق ابوظبی با تل آویو و شعله ور شدن دوباره تنش‌ میان تهران و ابوظبی ایجاد شده است. این امر به ویژه در سایه اظهارات مقامات کشورمان در مورد توافق ابراهیم، شکل عینی تری به خود گرفته است.

به رغم وجود برخی نگرانی‌ها برای مسکو، توافق صلح امارات و بحرین با رژیم صهیونیستی فرصتی مضاعف را پیش روی کاگزاران کرملین نیز قرار داده است. برای مثال در ماه اوت، آندری باکلانوف سفیر روسیه در عربستان گفت که توافق امارات- اسرائیل می‌تواند منجر به افزایش صادرات روسیه به هر دو کشور شود. باکلانوف همچنین اظهار داشت که این توافق نتیجه پیروزی نسبی اقدامات دیپلماتیک مسکو بوده که حاصل میزبانی روسیه از اولین نشست بین اسرائیل و کشورهای حوزه خلیج فارس مدتی کوتاه پس از شکل گیری فدراسیون روسیه است. علاوه بر این مسکو دو توافق دیپلماتیک اخیر را در راستای امنیت جمعی بلند مدت در خاورمیانه ارزیابی می کند

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *