رئیس جمهور اسبق آمریکا، بخش نخست خاطرات خود را منتشر کرده است. فصلی که به جهان عرب، اسرائیل و فلسطین می پردازد، منعکس کننده تردیدها و دودلی های اوست. گزینه های بحث برانگیز وانتخاب های مردد مردی که امید بسیاری به او می رفت، به نتیجه ای متفاوت و چه بسا متضاد با اهداف او ختم شد.
درست است، باراک اوباما ردای نویسنده به تن کرده. افراد چندانی از این موضوع متعجب نخواهند شد. سخنرانی های او که از لحنی بلیغ برخوردار هستند، پیش تر قلوب مخاطبین بسیاری را در سرتاسر جهان و نیز در داخل ایالات متحده از آن خود کرده بود. در کتاب « سرزمین موعود»، جلد نخست خاطرات طولانی اش، رئیس جمهور پیشین امریکا تلاش کرده خود را فردی سنجیده و در عین حال دوراندیش در سرزمینی موعود معرفی کند که مشتاق ایجاد اصلاحات عادلانه و تغییرات ضروری است. حتی اگر فعالیت های او در خاور میانه بخش اصلی کتاب نباشد، ولی به فهم بلند پروازی های او و همچنین محدودیت های موجود برای جامه عمل پوشاندن به آنها کمک می کند. همانطور که می دانیم، باراک اوباما جایزه صلح نوبل را در ٩ اکتبر ٢٠٠٩، تنها چند ماه پس از ورود به کاخ سفید دریافت کرد. این امتیاز ویژه، دست کم به دلیل سرعت شگفت انگیزش [در دریافت جایزه نوبل]، مدیون سخنرانی معروف وی در قاهره بود که در ۴ ژوئن ٢٠٠٩ ایراد شد؛ زمانی که او اصولاً قصد داشت لحن جدیدی را به گوش دیگران برساند:
موضوع در واقع مربوط می شود به بی تفاوتی ایالات متحده نسبت به فساد و سرکوب در [حکومت های] منطقه و همدستی ما در طول جنگ سرد در ماجرای سرنگونی دولت منتخب ایران که به صورت دموکراتیک انتخاب شده بود[ کودتای ٢٨مرداد] و همچنین به رسمیت شناختن آزار تلخ و درد آور فلسطینی های ساکن در سرزمین های اشغالی. من فکر می کردم که شنیدن این واقعیت های تاریخی از زبان ریاست جمهوری آمریکا بسیاری را متعجب و آرام خواهد کرد
منبع:https://ir.mondediplo.com
اندیشکده جریان، جریانی است نواندیش از جوانانی که باور به تحول در حوزه سیاست ورزی جهانی دارند.
جمعی از جوانان تحصیلکرده در رشته های علوم سیاسی و علوم اجتماعی و ارتباطات و اقتصاد و باورمند به اصول اخلاقی شریعت رهایی بخش حضرت دوست گرد هم آمده اند تا با انگیزه های غیر انتفاعی و غیر جناحی جهت بهبود اوضاع حیات جمعی بشر به تشریک مساعی پرداخته و با رویکردی دانش بنیان، مسئله محور، زمینه نگر و آزاداندیشانه امکان ایجاد یک هویت جمعی فضیلت خواهانه و معطوف به بازاندیشی در سیاست های جهانی را فراهم آورند.