چگونه ” اول آمریکا” به “آمریکای تنها” تبدیل شد

در twitter به اشتراک بگذارید
در whatsapp به اشتراک بگذارید
در telegram به اشتراک بگذارید
رفتار ترامپ با پرونده هسته­ ای ایران، سیاست های بین المللی وی را مورد نقد قرار دادند.

تام مک تیگ و پیتر نیکلاس – 29 اکتبر2020 – شورای آتلانتیک

تیگ و نیکلاس در این مقاله، در پرتو رفتار ترامپ با پرونده هسته ­ای ایران، سیاست های بین المللی وی را مورد نقد قرار دادند. در ماه آگوست دولت ترامپ خواستار تمدید محدودیت­ ها علیه ایران شد که به جز یک کشور، هیچ یک از اعضای شورای امنیت با این اقدام همراهی نکردند. این اقدام ترامپ از نظر نویسندگان مقاله به این علت بود که ترامپ سیاست ”فشار حداکثری” را به سیاست ”تسلیم” تبدیل کرد. سیاستی که هیچ کشوری درباره ایران با آن همداستان نبود. ترامپ اما پس از خروج از برجام یک جانبه گرایی خود را اغاز کرده بود و نه تنها به صورت یک جانبه تحریم ­ها را باز گرداند بلکه با ترور سردار سلیمانی نشان داد در این موضوع مرز نمی ­شناسد. این تنها عرصه ­ای نبود که ترامپ در آن یک جانبه عمل کرد. از معاهده تغییرات اقلیمی خارج شد، اجازه داد توافقنامه ­های کنترل تسلیحات هسته ای لغو شود، ایالات متحده را از مشارکت ترانس- پاسیفیک بیرون کشید، شرکت هواوی را تحت فشار قرار داد، متحدان ناتو را تحت فشار قرار داد تا هزینه­ های بیشتری بپردازند و مکزیک و کانادا را وادار کرد تا شرایط تجاری جدید را بپذیرند.

پاسخ­ه ای بین المللی و منطقه ­ای به رفتارهای ترامپ نیز کم نبود. اروپا حاضر نشد همراهی با ترامپ در پرونده هسته ­ای ایران را بپذیرد، ایران به میز مذاکره بازنگشت، ترور سلیمانی، عراق را از دایره نفوذ ایران خارج نکرد و اکنون این آمریکا است که در حال بستن سفارت خود در این کشور است، و کشورهای آلمان و فرانسه در حال گفتگو برای ایجاد ظرفیت دفاع مستقل اروپایی هستند.

از نظر این مقاله، ترامپ قدرت را در یکجانبه ­گرایی می­دید و سعی می­کرد که با بیرون آمدن از معاهدات اینگونه بنمایاند که آمریکا از تمام معاهدات بزرگتر است. این اقدام بالعکس آمریکا را ضعیفتر و تنهاتر کرد. اگرچه وی با نگاهی مرکانتیلیستی به امور جهان نگاه می­کرد اما برای ترامپ، خلع سلاح هسته ای یک استثنا بود. وی شخصاَ از هسته ­ای شدن کشورها بیم داشت و اگر فرانسه و اروپا بیشتر می­توانستند نگرانی­ه ای هسته­ ای وی را رفع کنند، وی از برجام خارج نمی­شد. وی برای نیل به این هدف، تنها یک راه داشت. سلطه ­گرانه عمل کردن که نتیجه آن تسلیم شدن هر کشوری است که به دنبال سلاح هسته ­ای بود.

ترامپ در مورد چین نیز نگاه خاص خود را داشت. یکجانبه گرایی آمریکا در برابر چین نیز باعث شد وی به جای همکاری با متحدان اروپایی و آسیایی برای تشکیل یک بلوک در برابر چین، با تعرفه ها و اقدامات دیگر، پکن را ضعیف کند. این اقدامات باعث شد تا نه تنها متحدان آمریکا در مورد جایگاه خود و روابط آمریکا با کشور خود بازبینی کنند بلکه سبب شد تا قدرت چین نیز افزایش یابد. هم ایران و هم چین به سلامت از دوران ترامپ گذر کردند اما نکته مهم این است که بر خلاف دهه­ های گذشته، متحدان آمریکا دیگر اعتماد قاطعی به آمریکا ندارند.

 

https://www.theatlantic.com/international/archive/2020/10/donald-trump-foreign-policy-america-first/616872/

 

منابع پژوهش در دفتر پژوهشکده موجود است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

*

code

آیا مطمئن هستید که می خواهید قفل این پست را باز کنید؟
باز کردن قفل باقی مانده : 0
آیا مطمئن هستید که می خواهید اشتراک را لغو کنید؟