کرونا و ریشه های خشم آمریکاییان

دو هفته تظاهرات گسترده و سراسری علیه خشونت و تبعیض پلیس نسبت به سیاهپوستان، نگرانی هایی را درباره آغاز موج دوم ابتلا به کووید19 در آمریکا به وجود آورده است. دشوار می توان در یک نمایش خشم موجه جمعی در قبال کشته شدن جرج فلوید به دست پلیس مینیاپولیس شرکت کرد و فاصله دو متری توصیه شده را از دیگر تظاهرکنندگان رعایت کرد. از طرفی استفاده از ماسک نیز در میان تظاهرکنندگان کمتر مشاهده می شود، همانطور که در میان کل جامعه آمریکا کمتر دیده می شود. این مسئله نمی تواند خبر خوبی برای سلامت عمومی یا اقتصاد باشد.

اگرچه به طور گسترده ای به این موضوع اشاره شده که غلیان اجتماعی که به دنبال مرگ فلوید جامعه را فراگرفت می تواند وضعیت بحران پیش از این حاد کووید19 را وخیم تر نیز کند، اما ارتباط دیگری نیز- جز مسئله همه گیری و تظاهرات ها- وجود دارد که توجه بسیار کمتری به آن شده است. بی آنکه بخواهیم از اهمیت حادثه دهشتناک مرگ فلوید بکاهیم، باید بپرسیم که : چرا حالا؟

به طور کلی تا پیش از قضیه فلوید، در آگوست 2014 نیز شاهد قتل مایکل براون به دست پلیس در فرگوسن میسوری نیز بوده ایم. ماه پیش از آن نیز اریک گارنر در نیویورک سیتی، مثل فلوید با وجود التماس کردن برای جانش با گفتن اینکه «نمی توانم نفس بکشم»، به دست پلیس خفه شد. اخیرا در یکی از برنامه های رادیو نشنال پابلیک به فهرستی حدود 100 نفری از آفریقایی آمریکاییانی اشاره شده که طی شش سال گذشته وقتی تحت کنترل پلیس بوده اند، جان خود را از دست داده اند. یک توضیح برای اینکه چرا قتل فلوید یک قیام ملی را جرقه زد، این است که ویدئوی تکان دهنده و خاص صحنه قتل او، به سرعت شبکه های اجتماعی و رسانه های سنتی را به یک اندازه تحت سیطره خود درآورد. اما این پاسخ تنها کسانی را راضی خواهد کرد که فیلم به همین اندازه هولناک از صحنه به قتل رسیدن گارنر را از یاد برده اند.

یک توضیح متقاعدکننده تر باید دربرگیرنده همه گیری کرونا نیز باشد. این تصادفی نیست که  آفریقایی آمریکاییان به شکل بی تناسبی در بخش خدمات کار می کنند که مشاغل آن به شکل بی سابقه ای از دست رفته اند. تصادفی نیست که سهم جمعیت غیرسالمند آمریکایی فاقد بیمه درمانی در میان سیاهپوستان یک و نیم برابر بیشتر از سفیدپوستان است. و تصادفی نیست که نرخ مرگ و میر کووید 19در میان آمریکاییان سیاهپوست 2.4 برابر بیشتر از سفیدپوستان بوده است. حتی بدون ویدئوهای بیشتر از بی رحمی پلیس، وضعیتی که بسیاری از آفریقایی آمریکاییان با آن مواجه اند و به شکل بی تناسبی از این همه گیری متاثر شده اند، پیشتر به مرزهای غیرقابل تحمل رسیده است.

 این اتفاق به دلیل تور ایمنی اجتماعی فرسوده آمریکاست. مزایای بیمه بیکاری نوعا محدود به 26 هفته است و در ایالت های خاصی از آمریکا در جنوب از این نیز کمتر است. در واقع برخی ایالت ها نظیر فلوریدا  عامدانه بروکراسی های خود را به گونه ای طراحی کرده اند که ثبت نام برای دریافت بیمه بیکاری را تا حد امکان دشوار کنند.

در برخی ایالت ها – باز هم عمدتا در جنوب – در مغایرت با قانون مراقبت های درمانی ارزان قیمت، فاقد قوانین بسط  یافته برای این هستند که افراد کم درآمد واجد صلاحیت پوشش بیمه درمانی شوند. به همین ترتیب میچ مک کانل رهبر اکثریت سنا (از ایالت جنوبی کنتاکی) پیشقدم مبارزه علیه دور دیگری از حمایت های اضطراری مرتبط با همه گیری برای فقرا و بیکاران شده است.

به الگوی منطقه ای حاکم در این زمینه توجه کنید. مهم ترین عاملی که توضیح می دهد چرا آمریکا همچون کشورهای اروپایی فاقد یک دولت رفاه اجتماعی است، وجود تاریخ نژادپرستی در آمریکاست. اقتصاددان فقید آلبرتو آلسینا از جمله افراد کلیدی در ارائه این توضیح بوده است. آلسینا نشان داده که نژاد یگانه شاخص مهم در عدم حمایت از دولت رفاه در آمریکا محسوب می شود و اینکه مخالفان سیاست های دولت رفاه، مدت ها از شعارهای مبتنی بر نژاد برای بسیج طرفداران خود استفاده کرده اند.

آلسینا همچنین نشان داده است که سیاست های بازتوزیعی که به شکل بی تناسبی  بر ضد منافع  اعضای اقلیت ها است، برای آن دسته از اعضای اکثریت که فاقد حس همبستگی با فقرا هستند جذابیتی ندارد. در جنوب با تاریخچه برده داری و جیم کروی خود، این شکاف عمیق تر از هر جای دیگری است.

ممکن است عده ای یک استدلال مرتبط با مشکلات اجتماعی قرن بیست و یکمی با این «تاریخچه قدیمی» را زیر سئوال ببرند. اما محققان نشان داده اند در آن دسته از شهرستان های ایالات متحده که بین سال های 1882 تا 1930 سیاهپوستان بیشتری در آنها به دار آویخته شده اند، امروز  نابرابری سیاه- سفید و نرخ مرگ و میر سیاهپوستان بالاتری وجود دارد.

تفاوت در نرخ های مرگ و میر نه تنها بازتاب دهنده فقر و نابرابری است، بلکه انعکاس دهنده یک بی اعتمادی نسبت به سیستم درمان همگانی به نفع مردان آفریقایی- آمریکایی نیز هست. مرگ و میر مردان  آفریقایی آمریکایی سالمندتر از افشاگری آزمایش آسیب شناختی سال 1972 که از سوی سرویس سلامت ملی در تاسکگی آلاباما به اجرا گذاشته شده تاثیر خاصی پذیرفته است.در نتیجه این برنامه، از سال 1932 به بعد حدود 400 مرد آفریقایی آمریکایی مبتلا به  سیفلیس ظاهرا به نام علم پزشکی بدون درمان به حال خود گذاشته شدند.

کشورهای برخوردار از تاریخی متفاوت با تاریخ آمریکا، از دولت های رفاه جامع تری برخوردار هستند. به همین دلیل چنین به نظر می آید که آنها کمتر در معرض خطر یک انفجار اجتماعی قرار دارند. مسئله ای که معاون کمیسیون اروپایی مارگاریتیس شیناس نیز چند هفته پیش به آن اشاره کرده بود. البته شیناس در تاکید خود رنج های نژادی  در اروپا مثل فرانسه را تا حد زیادی ناگفته گذاشته بود. در تحلیل او خصومت گسترده نسبت به مهاجران و آوارگان به خصوص کسانی که از آفریقا می آیند نادیده گرفته شده است. مسئله ای که شینیاس حتما به آن پاسخ خواهد داد. دولت رفاه در کشورهای اروپایی قبل از آن تشکیل شده که نژاد به یک مسئله بزرگ در این قاره تبدیل شود. این مسئله نباید فراموش شود.

اما استثنای بریتانیا را به خاطر بیاورید. ابتدا در سال 1942  گزارش بوریج بیرون آمد، سند بنیادینی که دولت رفاه در انگلیس بر اساس آن بنا شده است. بعد امواج بعدی مهاجرت از کارائیب و جنوب آسیا صورت گرفت که اگر نگوییم واقعیت، گمان تقسیم بندی نژادی را به وجود آورد. بعد هم نوبت به مارگارت تاچر، این از بین برنده دولت رفاه رسید. شاید اروپا بتواند بهتر عمل کند، اما رهبران آن نباید خودشان را گول بزنند که آنها مجبور نیستند کاری در این مورد انجام دهند.

نویسنده: بری آیشنگرین (BARRY EICHENGREEN)