چرا طالبان به دنبال برگزاری نشست استانبول پس از رمضان است؟
به تازگی گروه طالبان از برگزارکننده‌های نشست استانبول خواسته‌اند تا این نشست را به بعد از ماه رمضان موکول کنند. طالبان دلیل اصلی تعویق زمان برگزاری نشست استانبول را آغاز ماه رمضان عنوان کرده‌اند. قبل از این توافق صورت گرفته بود که این نشست پانزدهم آوریل برگزار شود. پانزدهم آوریل هم به احتمال زیاد روز دوم ماه رمضان است. به همین دلیل طالبان گفته‌اند که این نشست باید پس از ماه رمضان و سه روز عید فطر برگزار شود.
هرچند هنوز به صورت رسمی هیچ نهاد دخیل در نشست استانبول از جمله دولت افغانستان در قبال این پیشنهاد واکنشی نشان نداده‌اند. اما به نظر می‌رسد همراه دولت افغانستان، تعدادی دیگر از کشور‌ها و نهاد‌هایی که در نشست استانبول شرکت می‌کنند، نسبت به این پیشنهاد اعتراض کنند. زیرا بخش عمده‌ای از پیش‌برنامه‌های نشست استانبول و آمادگی‌ها برای برگزاری این نشست در پانزدهم آوریل، تنظیم شده است. با این حال اگر طالبان روی این پیشنهاد خود اصرار کنند. به نظر نمی‌رسد که بتوان با آن مخالفت کرد زیرا طرف اصلی مذاکره‌‌اند.
اما سؤال اصلی در این رابطه، چرایی این پیشنهاد است. هرچند طالبان آغاز ماه رمضان و مناسک روز‌های روزه را دلیل اصلی پیشنهاد تعویق زمان برگزاری نشست استانبول مطرح کرده‌اند اما واقعیت چیزی دیگری است. در صورت تعویق نشست استانبول به بعد از ماه رمضان، این نشست در اواسط ماه مه صورت خواهد گرفت. تا آن زمان براساس توافق صلح میان دولت آمریکا و طالبان، این کشور تمامی نیرو‌های خود را از افغانستان خارج خواهد ساخت.
طالبان با زیرکی تمام، زمان نشست استانبول را به زمانی موکول می‌کنند که وضعیت حضور نیرو‌های ناتو در افغانستان مشخص خواهد شد. براساس گفته‌های مقام‌های آمریکایی و ناتو، خروج نیرو‌های ناتو از افغانستان در ماه مه امکان ندارد. از طرفی آمریکا می‌خواهد بخشی از نیرو‌های ضد تروریسم خود را برای مقابله با گروه‌های تروریست که هنوز در افغانستان فعال‌اند، نگه دارد. دولت آمریکا توقع داشت تا طالبان براساس توافق صلح دوحه، مبارزه را با گروه‌های تروریستی دیگر مانند القاعده و داعش افزایش دهد و این سازمان‌ها را در افغانستان از بین ببرد. اما شواهد نشان می‌دهد که طالبان نه تنها این کار را نکردند بلکه رابطه خود را با القاعده افزایش هم دادند. حتی گزارش‌هایی وجود دارد که در بخش‌هایی از افغانستان به خصوص در شمال این کشور، طالبان در هماهنگی با داعش حملات خود را علیه دولت افغانستان انجام می‌دهند. بنابراین از دید آمریکا هنوز جنگ علیه تروریسم در افغانستان ختم نشده است و به حضور نیرو‌های ضد تروریسم هنوز نیاز است.
به این ترتیب طالبان می‌خواهند تا با مشخص شدن وضعیت، ابتکار عمل حضور در نشست استانبول را به دست داشته باشند.
مسلما در صورتی که نیرو‌های ناتو در اوایل مه از افغانستان خارج نشوند. رویکرد طالبان در این رابطه تغییر خواهد کرد. به احتمال زیاد طالبان، نشست استانبول را تحریم می‌کند و جنگ را علیه ناتو نیز آغاز خواهد کرد. به فرض این که در نشست استانبول نیز شرکت کنند، موضع‌شان در قبال نشست متفاوت از چیزی خواهد بود که در حال حاضر به آن فکر می‌کنند.
طالبان همچنین با حضور رئیس جمهور افغانستان در نشست استانبول مخالفت کرده‌اند. هرچند این مخالفت هیچ‌گونه توجیه منطقی ندارد اما احتمالا طالبان می‌خواهند با مخالفت در رابطه با حضور رئیس جمهور افغانستان، آقای غنی در این نشست، طرح انتخابات زودهنگام را تحت تاثیر قرار دهند.
تاخیر در نشست استانبول می‌تواند تاثیرات عمیقی بر روند صلح افغانستان بگذارد. اگر وضعیت آن گونه که دولت آمریکا فکر می‌کند، پیش برود و ناتو در اوایل مه از افغانستان خارج نشود. مسلما رویکرد طالبان نسبت به روند صلح تغییر خواهد کرد و این مساله می‌تواند جنگ را همچنان شعله‌ور نگاه دارد.
بنابراین باید منتظر لابی زلمی خلیل‌زاد که این روز‌ها در ترکیه به سر می‌برد، بود و یا به موضع‌گیری سازمان ملل متحد که مدیریت نشست را به عهده دارد باورمند بود تا نشست استانبول را در زمان تعیین شده برگزار کند و طالبان را نیز متقاعد کند که این نشست در اواسط آوریل برگزار شود.
منبع:https://www.independentpersian.com
- برچسب ها: افغانستان, اندیشکده, اندیشکده جریان, ترکیه, جریان, روند صلح, طالبان, نشست استانبول
اندیشکده جریان، جریانی است نواندیش از جوانانی که باور به تحول در حوزه سیاست ورزی جهانی دارند.
جمعی از جوانان تحصیلکرده در رشته های علوم سیاسی و علوم اجتماعی و ارتباطات و اقتصاد و باورمند به اصول اخلاقی شریعت رهایی بخش حضرت دوست گرد هم آمده اند تا با انگیزه های غیر انتفاعی و غیر جناحی جهت بهبود اوضاع حیات جمعی بشر به تشریک مساعی پرداخته و با رویکردی دانش بنیان، مسئله محور، زمینه نگر و آزاداندیشانه امکان ایجاد یک هویت جمعی فضیلت خواهانه و معطوف به بازاندیشی در سیاست های جهانی را فراهم آورند.
