آیا کارزار فشار حداکثری علیه ایران با شکست روبرو شده است؟
اندیشکده آمریکایی شورای روابط خارجی در تحلیلی به قلم «الیوت آبرامز» نماینده ویژه سابق آمریکا در امور ایران، برخلاف نقطه نظرات دولت بایدن، سعی کرده با تأکید بر گزارش صندوق بینالمللی پول، موفقیت کارزار فشار حداکثری دولت ترامپ علیه ایران را به اثبات برساند.
در بخش زیر به نکات و گزارههای اصلی این یادداشت اشاره میکنیم
- یکی از دفاعیات اساسی استراتژی دولت بایدن در قبال مسئله ایران این است که رویکرد دولت ترامپ تحت عنوان «فشار حداکثری» با شکست روبرو شده است. رویکرد ترامپ بر اساس مفروضات و ارزیابی اقتصاد ایران بود. مفروضه اصلی این بود که اگر دونالد ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری پیروز شود و ایران با چهار سال دیگر تحتفشار شدید اقتصادی قرار بگیرد، با یک مذاکره جامع موافقت میکند و این مذاکره نهتنها شامل برنامه هستهای ایران بلکه شامل حمایت از تروریسم و برنامه موشکی میشود.
- گزارش اخیر صندوق بینالمللی پول نشان میدهد که چرا این نظریه قانعکننده بوده است. جدیدترین چشمانداز اقتصادی منطقهای صندوق بینالمللی پول: خاورمیانه و آسیای میانه گزارش میدهد که ذخایر رسمی ناخالص ایران از متوسط 70 میلیارد دلار در سال 2000-2017 به 122.5 میلیارد دلار در سال 2018 به 12.4 میلیارد دلار در سال 2019 و 4 میلیارد دلار در سال 2020 م. کاهشیافته است.
- کاهش ذخایر ایران به چه معنا است؟ فشار حداکثری با این استدلال که با تداوم آن، ایران مجبور به مذاکره میشود کاملاً منطقی به نظر میرسید. در مقابل رویکرد دولت بایدن این است که برجام کافی نیست و ما به یک توافق طولانیتر، قویتر و گستردهتر نیاز داریم و باید شامل برنامه موشکی و حمایت این کشور از تروریسم شود؛ اما با لغو تحریمها و اجازه دسترسی ایران به پولهای بلوکهشده، انگیزهی ایران برای مذاکره جامع در مورد مسائل فوق را تضعیف میکند.
منابع پژوهش در دفتر اندیشکده موجود است .
- برچسب ها: آمریکا, اندیشکده, اندیشکده جریان, ایران, برجام, برنامه هستهای ایران, تحریم, ترامپ, جریان, فشار حداکثری
اندیشکده جریان، جریانی است نواندیش از جوانانی که باور به تحول در حوزه سیاست ورزی جهانی دارند.
جمعی از جوانان تحصیلکرده در رشته های علوم سیاسی و علوم اجتماعی و ارتباطات و اقتصاد و باورمند به اصول اخلاقی شریعت رهایی بخش حضرت دوست گرد هم آمده اند تا با انگیزه های غیر انتفاعی و غیر جناحی جهت بهبود اوضاع حیات جمعی بشر به تشریک مساعی پرداخته و با رویکردی دانش بنیان، مسئله محور، زمینه نگر و آزاداندیشانه امکان ایجاد یک هویت جمعی فضیلت خواهانه و معطوف به بازاندیشی در سیاست های جهانی را فراهم آورند.
