اما انتخابات مقدماتی فارغ از نتایجش به لحاظ شکل و فرم نیز ویژگی­ های منحصر به فردی داشت؛ چرا که این اولین انتخابات مقدماتی برای شهرداری نیویورک بود که رای ­ دهندگان می ­توانستند از میان حداقل 5 نامزد دست به انتخاب بزنند. در عین حال آمارها نشان می دهد دموکرات­ ها نسبت به جمهوری خواهان تقریبا 6 به 1 برای شرکت در انتخابات ثبت نام کرده بودند و تعداد افراد مستقل نیز دو برابر جمهوری خواهان بود.

نامزدهای اصلی حزب دمکرات عبارت بودند از: «اریک آدامز» رئیس بخش ناحیه بروکلین و عضو مجلس سنای ایالتی نیویورک از ناحیه 20 بین سال­ های 2007 تا 2013،«کاترین گارسیا» کمیسر سابق وزارت بهداشت نیویوک بین سال های 2014 تا 2020، «اندرو یانگ» نامزد انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال 2020، «اسکات استرینگر» حسابرس کل نیویورک از سال 2014 تا 2021 و «مایا ویلی» استاد دانشگاه و رییس سابق هیات بررسی شکایات مدنی از سال 2016 تا 2017.

انتخابات مقدماتی حزب دموکرات در دو مرحله برگزار شد که در دور اول «اریک آدامز» و «کاترین گارسیا» توانستند با کسب بیشترین آراء مجوز ورود به دور نهایی انتخابات مقدماتی را بیابند و سه چهره اصلی دیگر از گردونه رقابت­ها حذف شدند. در دور نهایی انتخابات شاهد رویارویی دو چهره لیبرال یعنی آدامز، مایل به ترقی خواهان و گارسیا، مایل به طیف میانه بودیم. در حالی که آدامز از حمایت اتحادیه­ های کارگری متنفذ شهر نیویورک برخوردار بود، در جبهه مقابل نیز گارسیا پشتیبانی دو روزنامه «نیویورک تایمز» و «نیویورک دیلی» را پشت سر خود داشت و در نهایت با فاصله بسیار اندک رقابت را به آدامز واگذار کرد.

در انتخابات 22 ژوئن آدامز توانست با کسب 50.4 درصد در برابر 46.9 درصد گارسیا به پیروزی تاریخی دست پیدا کند و در 2 نوامبر با «کورتیس اسلیوا» از حزب جمهوریخواه برای در اختیار گرفتن شهرداری نیویورک خواهد جنگید. اما رمز پیروزی آدامز در انتخابات مقدماتی چه بود؟و بطور کلی معمای پیروزی وی برای حزب دموکرات و استراتژی­ های انتخاباتی این حزب چیست؟

«اریک آدامز» با استراتژی خاص انتخاباتی خود توانست خود را به عنوان قهرمان طبقه کارگر حزب دموکرات معرفی کند. او کمپین اش را بر جلب آراء کارگران یقه آبی سیاه پوست و لاتین ­تبار متمرکز کرده بود و مدام این جمله را تکرار می کرد که آمریکا نامزدهای فانتزی نمی خواهد. آدامز در عین حال رهبران جناح میانه حزب را به­  دلیل مواضعشان در ارتباط با موضوع پلیس و امنیت عمومی به چالش کشید. او بیشتر در نواحی بروکلین،کوئینز و برانکس به مبارزه انتخاباتی پرداخت و به همین دلیل توجه کمتری به نواحی ثروتمندی مثل منهتن از خود نشان داد. او بگونه ای سخنرانی می کرد که گویی نگرانی­ های طبقات کارگر رنگین پوست را درک می کند و به همین دلیل تنها نماینده شایسته برای یقه آبی ها است.

تحلیل­گران آمریکایی از جمله «کتی گلوک» پیروزی آدامز را نشانه ­ای از استواری استراتژی تکیه بر آراء سیاهان و لاتین­تبارهای طبقه متوسط و کارگر در هر انتخاباتی برای حزب دموکرات تلقی می کنند؛ به عبارت دیگر اگر نامزدهای حزب دموکرات می خواهند طعم شیرین پیروزی در انتخابات ­های مختلف را بچشند، باید سرمایه ­گذاری ویژهای بر این گروه ­های اجتماعی انجام دهند و این طبقات را بر آراء سفیدپوستان طبقه متوسط مرجح بدانند.

       رقابت کورتیس اسلیوا جمهوری خواه و اریک آدامز دموکرات بر سر کرسی شهرداری نیویورک

از طرف دیگر پیروزی آدامز نشان داد که موفقیت برای نامزدها در شرایطی تضمین می شود که بر مناطقی که در آنها فرد، صاحب قدرت و نفوذ شخصی است، تمرکز شود (همانند تمرکز آدامز بر ناحیه بروکلین) و از همین رو به صرفه است که انرژی خود را در سایر حوزه­ هایی که شانسی برای پیروزی ندارند و یا از سرمایه قابل توجه اجتماعی برخوردار نیستند، مصروف نکنند.

همچنین پیروزی آدامز نشان از موفقیت تلاش دموکرات­ ها برای شکل­ دهی به یک ائتلاف بزرگ انتخاباتی و اجتماعی دارد و آن چیزی نیست جز ائتلاف میان لیبرال ها و طیف میانه تحصیلکرده دانشگاهی، فعالان جوان چپ و آراء رنگین پوستان طبقه کارگر. در واقع رمز پیروزی آدامز شکل ­دهی به چنین ائتلافی بود و از آن مهمتر ایجاد یک پیوند عاطفی و ارگانیک میان طبقات کارگر و متوسط رنگین پوست. بنابراین آدامز کمپین ­اش را با تمرکز بر طبقات با درآمد پایین و متوسط سیاه پوست، لاتین تبار و مهاجر آغاز کرد و در مرحله بعدی به سراغ طبقه متوسط سفید رفت (مزیت آدامز در میان اقیلت های نژادی بود نه در میان اکثریت سفید پوست).

او اگر بتواند در 2 نوامبر بر رقیب جمهوری خواه خود به پیروزی برسد پس از «دیوید دینکینز» می تواند به دومین شهردار سیاه پوست نیویورک تبدیل شود؛ دینکینز که در میانه سال های 1990 تا 1993 شهردار نیویورک بود، پیروزی خود را مدیون آرای سفیدپوستان لیبرال بود و همین نشان از تغییرات دموگرافیک در جامعه آمریکا دارد و همین طور پایگاه اجتماعی حزب دموکرات حتی در یک ایالت آبی و لیبرالی چون نیویورک.

اما شگفتی­ های انتخابات مقدماتی شهرداری نیویورک به حزب دموکرات ختم نمی شود و جمهوری خواهان نیز از این حیث از قافله عقب نماندند. بی گمان پیروزی نهایی «کورتیس اسلیوا» ی تقریبا لیبرال بر «فرناندو متیئوی» راست­گرا و پوپولیست از دیگر سورپرایزهای این انتخابات بود. اسلیوا در سال 2016 حزب اصلاح را در نیویورک بنیان گذاشت و در دسامبر 2019 در مصاحبه­ ای اعلام کرد که از دونالد ترامپ متنفر است و او را یک ابله و دیوانه می داند. او در فوریه 2021 چند هفته پس از پایان ریاست جمهوری ترامپ از حزب اصلاح به حزب جمهوری خواه نقل مکان و خود را به عنوان نامزد شهرداری نیویورک معرفی کرد.

او نیز مانند آدامز پیروزی خود را مدیون آرای مناطق حاشیه ­ای ­تر یعنی «بروکلین» و «آیلند استاتن» است و مناطق ثروتمند نظیر منهتن از نامزدی وی استقبال چندانی به عمل نیاوردند و متیئو را بر وی ترجیح دادند. در این انتخابات مقدماتی سایه سنگین ترامپ نیز بوضوح احساس می شد. در حالی­که متیئو معتقد بود ترامپ در انتخابات 2020 به پیروزی رسیده است، اسلیوا حمایت از ادعاهای ترامپ مبنی بر بروز تقلب در انتخابات نوامبر 2020 را سرزنش می کرد. نکته قابل توجه این است که وی چه در انتخابات 2016 و چه در سال 2020 از نامزدی ترامپ حمایت نکرد و به همین دلیل پیروزی وی را باید به نوعی شکست سنگین برای ترامپ و هوادارانش تلقی کرد. اسلیوا در دور نهایی انتخابات توانست با نتیجه خیره کننده 72 به 28 درصد بر رقیب خود به پیروزی مطلق برسد. همین نتایج نشان­دهنده آن است که ترامپیسم در شهرهای بزرگ صنعتی و تجاری تقریبا از جایگاهی برخوردار نیست و جمهوری خواهان در این مناطق و ایالت­ های خاص ترجیح می دهند به نامزدهای کاملا محافظه کار و در ایالت ­های آبی به چهره ­های اندکی متمایل به لیبرال رای دهند.

اسلیوا در کمپین اش خود را از مخالفان شدید جنبش استرداد پول به پلیس نشان داد و در عین حال از اصلاحات اساسی مالیاتی حمایت کرد؛ بگونه ای که شهروندان ثروتمندتر در مقایسه با طبقه کارگر مالیات بیشتری به دولت ایالتی پرداخت کنند. او در عین حال از مدافعان جدی آموزش حرف های در مدارس است.

                       رقابت دو نامزد جمهوری خواه با پیروزی کورتیس اسلیوا همراه بود

اما شگفتی­ های انتخابات شهرداری نیویورک می­تواند به همین­ جا ختم نشود و اسلیوای جمهوری خواه شهرداری مهمترین ایالت آبی و غیررقابتی آمریکا را بدست بگیرد. اما چگونه؟ واقعیت این است که محبوبیت شهردار کنونی دموکرات این شهر اصلا مناسب نیست و آخرین نظرسنجی حکایت از این دارد که محبوبیت «بیل دی بلازیو» از 49 درصد اواخر اکتبر 2020 به 37 درصد کاهش یافته است و به همین دلیل اسلیوا و جمهوری خواهان در تلاش هستند آینده آدامز را به وضعیت کنونی و نامساعد دی بلازیو گره بزنند و اگر چنین این ­همانی میان این دو در ذهن رای دهنده شکل بگیرد، هیچ بعید نیست نام اسلیوای جمهوری خواه در تاریخ 2 نوامبر برای شهرداری نیویورک از صندوق بیرون بیاید.

از طرف دیگر آدامز اخیرا با افشاگری پولیتیکو درباره محل زندگی ­اش با دردسر بزرگی مواجه شده است. به ادعای پولیتیکو او به جای سکونت در بروکلین در ساختمانی در نیوجرسی زندگی می کرده است و حالا او برای اثبات اینکه او ساکن نیویورک است، مجبور شده شویی انتخاباتی برگزار و خبرنگاران را به آپارتمانی در محله بروکلین به عنوان محل زندگی خود دعوت کند و شاید همین مساله برای او بسیار گران تمام شود و نیویورکی ­ها او را به دلیل سکونت در نیوجرسی به جای زندگی در بروکلین مستوجب مجازات تلقی کنند.

              بیل دی بلازیو به زودی با کرسی شهرداری نیویورک خداحافظی خواهد کرد

منابع پژوهش در دفتر اندیشکده موجود است .