گزاره‌های کلیدی:
ایالات‌متحده و چین عمیقاً به‌هم‌پیوسته هستند و در یک سیستم بین‌المللی واحد رقابت می‌کنند. هر تلاشی برای احیای استراتژی مهار، با استقبال سایر بازیگران بین‌المللی همراه نخواهد شد. اگرچه ریسک درگیری نظامی همچنان جدی است، اما حوزه نظامی احتمالاً جایی نیست که رقابت در آن مورد قضاوت قرار گیرد. در عوض، محور رقابت بر سر این خواهد بود که کدام نظام سیاسی، اجتماعی و اقتصادی عملکرد بهتری نسبت به دیگری دارد.
هر دو کشور از طریق گفتار و کردار در تلاش هستند تا تصویر خود را به عنوان بهترین بازیگر برای رهبری جهانی برجسته کنند. همزمان، رقابت ایالات‌متحده و چین در پس‌زمینه چالش‌های جهانی فزاینده، از جمله تغییرات آب و هوایی، بیماری‌های همه‌گیر، مهاجرت دسته‌جمعی، ناامنی غذایی و انرژی و افزایش نابرابری اجتماعی در حال وقوع است. این چالش‌ها خطوط رقابت آمریکا و چین را شکل خواهند داد.
هیچ‌یک از طرفین قادر نخواهد بود اراده خود را با هزینه یا ریسک قابل‌قبول بر دیگری تحمیل کند. در عوض، هر یک از طرفین به عنوان بخشی از یک رقابت بلندمدت ژئوپلیتیکی برای به رسمیت شناختن به عنوان قدرت پیشرو جهان، به دنبال پیشی گرفتن و عملکرد بهتر از دیگری خواهد بود. پرستیژ از عملکرد ناشی می‌شود.
اکثر متحدان و شرکای آمریکا در اروپا و آسیا نگرانی‌های خاص خود را در مورد رفتار چین دارند که به‌صورت موردی با نگرانی‌های ایالات‌متحده همپوشانی دارد، اما به نظر می‌رسد هیچ‌کدام در حال حاضر آماده ورود به یک بلوک ضد چین برای مهار یا محدود کردن این کشور نیستند.
تیم بایدن تشخیص داده که یک چارچوب بیش‌ازحد ایدئولوژیک، چشم‌انداز هماهنگی ایالات‌متحده و چین در مورد چالش‌های مشترک جهانی، مانند تغییرات آب‌وهوا، بهبود اقتصاد جهانی و کنترل بیماری‌های همه‌گیر را محدود می‌کند.
نتیجه‌گیری
محور رقابت ژئوپلیتیکی ایالات‌متحده و چین بر سر این است که سیستم اجتماعی، سیاسی و اقتصادی آن کشور توانایی بهتری برای عملکرد بهتر از دیگری را نشان دهد. هم واشنگتن و هم پکن بر این باورند که سیستم سیاسی آن‌ها در قرن بیست و یکم نسبت به دیگری برتری ذاتی دارد. هر دو تشخیص می‌دهند که پرستیژ در سیستم بین‌المللی نشأت گرفته از عملکرد خواهد بود و هر دو می‌خواهند برتری خود را نشان دهند.
