کاهش تنش در یمن، عراق و سوریه به لبنان هم می رسد؟

لبنان تا آخر سال جاری به منطقه خطر تبدیل می شود، دیگر به دوراهی رسیده: یا حل مشکلات یا انجفار. در بیروت کسانی معتقدند که گرایشی داخلی به آرامش ایجاد شده، به خصوص که منطقه نیز وارد مدار کاهش تنش شده است.

در یمن آرامشی بی سابقه در مأرب برقرار است و پیش از آن اولین عملیات تبادل اسرا میان طرف های درگیر انجام شد و در این میان سفیر جدید ایران وارد صنعا شد. در عراق گروه های مسلح از توقف مشروط حملاتشان به امریکا سخن گفته اند. در سوریه، ترکیه از مواضع خود در حماه عقب نشینی کرده و خبر رسیده که یک مقام امریکایی برای زدوبند جهت آزادی یک روزنامه نگار امریکایی به دمشق رفته است. علاوه بر همه اینها، در لبنان هم مذاکراتی با اسرائیل برای ترسیم مرزها آغاز شده است.

لبنان طی هفته های آینده با ایستگاه های مهم و دشواری روبه روست: انتخابات امریکا، تحولات سوریه، روند عادی سازی روابط کشورهای عربی با اسرائیل، و البته شاید از همه حساس تر مذاکرات دولت الحریری (اگر تشکیل شود) با صندوق بین المللی پول و تأثیر و تأثر این مذاکرات با تحولات منطقه.

تا اینجای کار کسی شک ندارد که تا برگزاری انتخابات امریکا خبری از دولت در لبنان نخواهد بود، اما مشورت هایی که الحریری پس از دریافت حکم تشکیل کابینه آغاز کرد نشان می دهد که دعوای سیاسی او با رئیس جمهور و با «جبران باسیل» دست کم در این مرحله کنار گذاشته شده است. در همان آغاز «نبیه بری» از فضای مثبت برای تشکیل دولت سخن گفت و جبران باسیل در اقدامی غیر منتظره برخلاف گفته های قبلی اش با الحریری دیدار کرد.

نباید از این نکته غافل شد که بحران مالی و اقتصادی و امنیتی لبنان چنان شدید است که هیچ کس نبودِ دولت را تاب نمی آورد. اما تمایل ناگهانی همه به تسهیل در روند تشکیل دولت به حساب و کتاب های هر طرف مربوط می شود:

ـ برای حزب الله ثبات داخلی لبنان مهم ترین رکن سیاست داخلی حزب است، آشوب و هرج و مرج برای حزب الله مشکل ایجاد می کند، به خصوص که «سید حسن نصرالله» پیش تر وعده داد بود که نمی گذارد سیاست گرسنه کردن ملت در لبنان اجرا شود. او در قبال این سیاست احساس مسئولیت می کند و حاضر است در این راستا به کاهش تنش تن دهد تا همه لبنانی ها در امان بمانند و مسئولیت میان همه تقسیم شود. تجربه نشان داد که دولتی مانند «حسان دیاب» به حل مشکلات کمک نخواهد کرد، و در این حالت بهترین گزینه برای حزب الله سعد الحریری است.

ـ میشل عون در پی نجات ماه های به جا مانده از قدرتش است. او نمی خواهد ریاست جمهوری اش به فروپاشی لبنان منتهی شود.

ـ بعد از شکست بسیاری تاجران که دوستان مشترک الحریری و باسیل اند، باسیل یک قدم کوتاه آمد، قدمی که به روشنی مصلحت سنجانه بود. او به این توصیه عمل کرد که بهتر است درون دولت به مصاف الحریری برود نه بیرون آن.

ـ برای نبیه بری، الحریری همیشه تنها شریک قابل قبول در دولت ها بوده است. او همیشه تأکید کرده که الحریری را بهترین گزینه می داند. بری که خود را متعهد به طرح فرانسه می داند، می کوشد برای رفع موانع تشکیل کابینه تلاش کند.

ـ برای سعد الحریری هم بازگشت به نخست وزیری مانند دمیدن روحی تازه است. او بیرون از کاخ نخست وزیری حیات سیاسی ندارد و می کوشد ثابت کند که همگان ناگزیر به پذیرش او در مقام رهبر سیاسی طایفه اهل سنت هستند.

همه آنچه برای تشکیل سریع دولت لازم است مهیاست، حرف های دیگر مانند دولت تکنوکرات صرفا نمک قصه است. منابع نزدیک به مذاکرات تشکیل دولت خبر می دهند که سازوکار تشکیل دولت الحریری مانند دیاب خواهد بود، تکنوکرات هایی که احزاب معرفی می کنند تا موضوع اصلی برنامه دولت باشد نه اعضای آن.

منبع:https://mdeast.news/