تغییر رویکرد کشورهای عضو شورای همکاری در قبال سوریه با هدف مقابله با افزایش نفوذ ایران و ترکیه

در twitter به اشتراک بگذارید
در whatsapp به اشتراک بگذارید
در telegram به اشتراک بگذارید
طی ماه های اخیر، عادی سازی روابط برخی از کشورهای عضو شورای همکاری با اسرائیل مورد توجه قرار گرفت اما در این میان نوع دیگری از عادی سازی روابط در منطقه صورت می گیرد و آن بازگشت روابط کشورهای عضو شورای همکاری با سوریه است.

 

اتحادیه عرب در سال 2011 عضویت سوریه را برای نشان دادن مخالفت خود با موج خشونت ها علیه تظاهرات کنندگان در سوریه به حالت تعلیق در آورد.

کشورهای عضو شورای همکاری سفرای خود در دمشق را فراخواندند و شورای همکاری، ائتلاف ملی نیروهای انقلابی و مخالفان سوریه را به عنوان نمایندگان قانونی ملت سوریه به رسمیت شناختند به این امید که این مساله به انتقال فوری قدرت در سوریه بیانجامد.

در حالی که برخی از کشورهای عضو شورای همکاری از مخالفان سوریه حمایت کرده بودند اما پس از حمایت روسیه از نظام سوریه در جنگ حلب در سال 2017، به بشار اسد، رئیس جمهوری سوریه برای باز پس گیری نظامی بخش عظیمی از کشور کمک کردند.

این امر نقطه عطفی برای سوریه بود که ثابت کرد گروه های مخالف نخواهند توانست با قدرت و زور نظام سوریه را تغییر دهد و امریکا نیز توجهی به فشار به سوریه برای تغییر نظام ندارد.

به محض اینکه روسیه به نظام سوریه برای کنترل بر مراکز اصلی سیاسی و اقتصادی در دمشق، مناطق ساحلی و حلب کمک کرد، دیگر فکر ساقط کردن نظام سوریه به عنوان سیاست عملی در ذهن بیشتر کشورهای عضو شورای همکاری نبود.

مخالفت اولیه کشورهای عضو شورای همکاری با اسد ناشی از تمایل آنها با کاهش نفوذ ایران که از حامیان نظام سوریه است، بود.

از طرفی دیگر تنش فزاینده ای بین امارات و عربستان از یک طرف و ترکیه از طرفی دیگر صورت گرفت که عربستان و امارات را بر آن داشت تا در کنار نظام سوریه و اسد در برابر نفوذ ترکیه بایستند.

فرصت های اقتصادی در سوریه برای مشارکت در بازسازی آن که بین 250 میلیارد دلار تا یک تریلیون دلار برآورد می شود از دیگر مسائلی بود که کشورهای عضو شورای همکاری را به ماندن در کنار نظام اسد سوق داد.

رویکردهای متفاوت کشورهای عضو شورای همکاری در قبال سوریه
امارات در سال 2011 روابط دیپلماتیک خود با سوریه را قطع کرد و سفارت خود در دمشق را بست، طی سال های اولیه درگیری در سوریه، مخالفت امارات با نظام سوریه آشکار بود اما در سال 2015 این مخالفت هنگامی که امارات از مداخله نظامی روسیه در سوریه حمایت کرد، دچار تغییر شد.

با گذشت زمان، محاسبات امارات با افزایش نفوذ ترکیه و روند فزاینده نقش گروه های اسلامی و سپس موفقیت روسیه در تقویت قدرت نظام سوریه و در سال 2018، امارات مجددا سفارت خود در دمشق را افتتاح کرد.

پس از امارات نیز، بحرین در سال 2018 سفارت خود در دمشق را افتتاح کرد، بحرین نیز این گام را برای مخالفت با نقش ایران در منطقه و جلوگیری از نفوذ ترکیه برداشت.

سیاست اولیه عمان در قبال درگیری سوریه، همگام با موضع سایر کشورهای عضو شورای همکاری بود اما عمان به تدریج به سیاسی خارجی خود یعنی بی طرفی روی آورد؛ عمان با اینکه در سال 2011 ائتلاف ملی سوریه را به رسمیت شناخته بود اما روابط دیپلماتیک خود با نظام سوریه را حفظ کرد.

مسقط در جنگ سوریه از گروه های مخالف حمایت مالی نکرد اما کویت از ابتدا برای مقابله با مداخله ایران از گروه های مخالف نظام سوریه حمایت مالی کرد و به گفته مقامات امریکایی در سال 2013، بیشترین منابع مالی گروه های مخالف سوریه از طرف شهروندان کشورهای عضو شورای همکاری به ویژه کویتی ها تامین می شد.

اما کویت نیز در سال 2017 تاکید کرد که درگیری ها در سوریه فقط از طریق راه حل سیاسی قابل حل و فصل است.

قطر نیز سفیر خود در سوریه را فراخواند و هنوز بر مخالفت خود با دمشق مصر است و کمک های مالی زیادی که بین یک میلیارد تا 3 میلیارد دلار برآورد می شود با آغاز سال 2013 به گروه های مخالفت سوریه داد.

قطر با وجود روابط مستحکم اسد با ایران و روابط خوب خود با ایران از زمان آغاز بحران شورای همکاری در سال 2017، هنوز از تغییر نظام در سوریه حمایت می کند.

عربستان نیز سفیر خود در سوریه را در سال 2011 فراخواند و از اسد خواست به خشونت علیه ملت سوریه پایان دهد؛ عربستان با این موضعگیری در پی هدف قرار دادن نفوذ ایران بود.

در سال 2017 و در تلاش برای برکناری اسد از قدرت، عربستان از گروه های مخالف از جمله جیش الاسلام حمایت مالی کرد و نشان داد که با نقش آفرینی اسد در آینده سوریه مخالف است.

پس از آنکه عربستان در سال 2019 مخالفت خود با اسد را اعلام کرد، هنوز این کشور بر همان موضع خود مانده و مخالف حضور اسد در رأس نظام سوریه است.

همه این کشورهایی که اکنون سیاست های دیگری در قبال نظام سوریه اتخاذ کرده اند در ابتدا مخالفت بشار اسد بودند.

پس از مداخله روسیه در سوریه و جنگ حلب، به صورت فزاینده ای برای کشورهای عضو شورای همکاری آشکار شد که اسد در قدرت می ماند، از این رو آنها سیاست خود در قبال سوریه را تغییر داده و اولویت را به مقابله با افزایش نفوذ ایران و ترکیه دادند.

اکنون باید منتظر بود و دید که آیا این کشورهای عضو شورای همکاری هیچ یک از این دو هدف خود در سوریه را محقق می کنند یا خیر.

منبع:https://mdeast.news/

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *