تا صبح روز دوشنبه، وضعیت اضطراری برقرار شد،« عبدالله حمدوک»- نخست وزیر سودان- بازداشت شد و بخشهای مهم قانون اساسی انتقالی کشور به حالت تعلیق درآمد.
از ژوئن، حمدوک، یک تکنوکرات غیرنظامی، دقیقاً در مورد این چرخش وقایع هشدار داده بود. شاید در شفافترین اقدام خود، ارتش حتی به ناظران در داخل و خارج از کشور نشان داده بود که کودتا همچنان آخرین راه نجات است، زیرا فشار بر ارتش برای واگذاری ریاست شورای حاکمیت سودان به غیرنظامیان افزایش یافته است. این پیام به شکل یک کودتای خنثی شده در اوایل ماه جاری منتشر شد که بسیاری از ناظران آن را به عنوان یک بالون آزمایشی برای آزمایش واکنشهای محلی و بینالمللی میدانستند.
پاسخ نمیتوانست واضحتر باشد: فرستادگان بینالمللی به خارطوم آمدند و درباره تعلیق کمکها، تحریمهای هدفمند و تأخیر در کمکهای بینالمللی در مورد نیازهای حیاتی مانند کاهش بدهی هشدار دادند.
واکنش مردم به همان اندازه سریع و واضح بود. بیش از 1 میلیون معترض طرفدار دموکراسی در سراسر سودان به خیابانها آمدند. تقاضا برای حاکمیت غیرنظامی از سال 2019 کاهش نیافته است. در هر صورت، تلاشهای نظامی برای سرزنش رهبران غیرنظامی به دلیل اجرای آهسته اصلاحات و پیشرفت اقتصادی ناامیدکننده شکست خورده و در عوض، به تقاضا برای حکومتداری دموکراتیک به عنوان تنها راه خروج از باتلاق کشور دامن میزند.
تعداد کمی میتوانند استدلال کنند که آمریکا به اندازه کافی درگیر سودان نیست، یا اینکه بازیگران سطح بالای خود را برای مقابله با رویدادهای منتهی به کودتا نیاورده است.
این ممکن است بازتاب یک دوره جدید برای دیپلماسی آمریکا در آفریقا باشد، دورانی که در آن، این کشور یکی از بازیگران قدرتمندی است که برای نفوذ به منظور شکل دادن به نتایج سیاسی رقابت میکنند. در شرایطی که صدای واشنگتن در میان قدرتهای رقیب ضعیف شده، سودان به عنوان میدان نبرد نهایی ظاهر شده است.