پیروزی محافظه‌کاران در تهران: آیا توافق هسته‌ای ایران هنوز مهم است؟

در twitter به اشتراک بگذارید
در whatsapp به اشتراک بگذارید
در telegram به اشتراک بگذارید
پیروزی محافظه‌کاران در تهران: آیا توافق هسته‌ای ایران هنوز مهم است؟

اندیشکده آمریکایی «کارنگی برای صلح بین‌المللی» در تحلیلی به قلم «نیکیتا اسماگین»، با تبیین و بررسی پیروزی محافظه‌کاران در ایران و پیامد آن بر توافق هسته‌ای می‌نویسد: «پس از خروج آمریکا از برجام، ایران به‌جای بهره‌مندی از رونق وعده داده‌شده غرب، در یک بحران اقتصادی عمیق قرار گرفت. درنتیجه نخبگانی که از اصلاحات و تعامل با غرب حمایت می‌کردند، قدرت خود را از دست دادند و محافظه‌کاران توانستند از این نارضایتی برای پیروزی خود در انتخابات ریاست جمهوری بهره ببرند.»

در بخش زیر به نکات و گزاره‌های اصلی این یادداشت اشاره می‌کنیم

  • توافق هسته‌ای (برجام) هم برای ایران و هم برای جامعه جهانی با ارزش باقی‌مانده است. از منظر تهران، برجام ساده‌ترین مسیر برای تثبیت اوضاع داخلی و حفظ قدرت است. برای کل جهان، برجام تنها ابزار برای پیش‌بینی و مسئولیت‌پذیری بیشتر ایران در امور جهانی است. به دلیل میزان مشارکت پایین مردم، ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهور جدید باید منابع مشروعیت دیگری پیدا کند. قابل‌اطمینان‌ترین آن، ارتقا استاندارد سطح زندگی است که بدون کاهش فشار بین‌المللی غیرممکن است. توافق هسته‌ای صرف‌نظر از نقطه نظرات سیاسی و شعارهای رئیسی برای رژیم بسیار مهم است. این تنها وسیله برای اطمینان از رشد اقتصادی و توسعه سالم ملی می‌باشد.
  • تثبیت قدرت توسط محافظه‌کاران لزوماً به معنای رادیکال‌تر شدن سیاست خارجی ایران نیست. نخبگان حاکم فعلی بیش از هر چیز عمل‌گرا هستند. آن‌ها طرح صدور انقلاب را کنار گذاشتند و آنچه امروز می‌خواهند، محافظت از خود در مقابل خصومت‌های آمریکا و تعدادی از قدرت‌های منطقه‌ای است. تهران، برنامه‌های موشکی و هسته‌ای خود و حمایت از بازیگران غیردولتی در خاورمیانه را منابع امنیت خود می‌داند. انتخاب یک رئیس‌جمهور محافظه‌کار این ریسک را افزایش می‌دهد که تهران به‌نظام خودکامگی تبدیل شود و تصمیمات خود را بر اساس منطقی که برای سایر کشورهای غیرقابل درک است، اتخاذ کند. با توجه به نفوذ و حضور چشمگیر ایران در منطقه، این امر می‌تواند عواقب سنگینی برای جامعه بین‌الملل داشته باشد.
  • اگر تحریم‌های فلج‌کننده حفظ شوند، ضمن تضعیف نظام پشتیبانی اجتماعی باعث فساد و بی‌ثبات داخلی بیشتر می‌شود. در این سناریو، نخبگان سیاسی به دلیل هراس از دشمنان و احساس انزوا به سمت تولید سلاح اتمی حرکت کنند. یک کشور ضعیف و ناپایدار با بمب اتمی خطر بسیار بیشتری نسبت به یک کشور قابل پیش‌بینی با برنامه هسته‌ای تحت نظارت دارد.

نویسنده در بخش پایانی یادداشت می‌نویسد: «توافق هسته‌ای ایران نه‌تنها به دلیل مزایای آن، بلکه به‌عنوان الگویی برای توافق‌های احتمالی آینده نیز دارای اهمیت است. توافق‌نامه روشی را مورد آزمون قرار می‌دهد که به‌موجب آن ایالات‌متحده با یک کشور سرکش توافق‌نامه‌ای را منعقد می‌کند، درحالی‌که اجرای این توافق‌نامه با یک چارچوب چندجانبه تأمین می‌شود. اقدامات ترامپ نشان داد که ایالات‌متحده به‌اندازه کافی توانایی جلوگیری از اجرای توافق را به‌صورت یک‌جانبه دارد؛ اما بااین‌حال چارچوب چندجانبه مانع نابودی توافق‌نامه شد.»

 

 

منابع پژوهش در دفتر اندیشکده موجود است .

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

آیا مطمئن هستید که می خواهید قفل این پست را باز کنید؟
باز کردن قفل باقی مانده : 0
آیا مطمئن هستید که می خواهید اشتراک را لغو کنید؟