اصولگرایان در تهرانکه حامی مسکو هستند اکنون همه اهرمهای قدرت را در اختیار دارند و آشکارا مصمم هستند تا مناسبات با روسیه را در یک سری از زمینهها تعمیق بخشند.
در بخش ذیل به مهمترین نکات و گزارههای اصلی این یادداشت اشاره خواهیم کرد
- اصولگرایان در تهرانکه حامی مسکو هستند اکنون همه اهرمهای قدرت را در اختیار دارند و آشکارا مصمم هستند تا مناسبات با روسیه را در یک سری از زمینهها تعمیق بخشند. هیچکدام از رؤسای جمهور ایران از سال ۱۹۷۹ به اندازه سید ابراهیم رئیسی بهطور مرتب و علنی خواستار روابط راهبردی با روسیه نبوده است.
- دولت روحانی و محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه ترجیح میدادند بر روی ترمیم روابط با غرب متمرکز شوند. برعکس، پیام تیم آیتالله ابراهیم رئیسی به ولادیمیر پوتین و شرکتهای روسی این است که ایران در خصوص تقویت روابط جدی است و اجازه نخواهد داد که کشمکشها در درون حکومت چنین رسالتی را به بیراهه سوق دهد.
- اکنون پس از سه دهه، ایران پیوندهای نزدیکتر با مسکو را یک عامل تضمینکننده قلمداد میکند که این کشور را در برابر واشنگتن بیمه میکند و امیدوار است که روسها بتوانند به اصولگرایان کمک کنند تا غرب را از ایران دور نگه دارند. [آیتالله] خامنهای نهتنها به روسیه در حوزههای ژئوپلیتیک و همکاریهای اقتصادی به چشم یک شریک مینگرد، بلکه این کشور را یک بازیگر خارجی محوری میداند.
- هنگامیکه بحث دنبالکردن رسالت منطقهای در خاورمیانه به میان میآید، مسکو و تهران به این زودیها با یکدیگر هماهنگ نخواهند شد؛ اما در حال حاضر فضا و پتانسیل کافی برای همکاری وجود دارد. برای مثال، پرونده سوریه هنوز بسته نشده است، تهران و مسکو همواره میتوانند اقدامات مشترک در افغانستان را انجام دهند و طالبان را در صورت نیاز احیا کنند و ایران حتی درها را به روی نقش پررنگتر روسیه در امنیت منطقه خلیجفارس باز گذاشته است.
نویسنده در بخش پایانی یادداشت مینویسد:
با توجه به قدرت گرفتن روسیه در خاورمیانه و همچنین تشدید رقابت میان آمریکا و چین، این سؤال مطرح میشود که آمریکا تا چه زمانی میتواند نزدیکی گسترده ایران به روسیه و چین را نادیده بگیرد و این امر چه هزینهای برای آمریکا در بر خواهد داشت؟ ظهور یک دنیای چندقطبی بیشک واشنگتن را بر آن میدارد تا در راستای کاستن از وابستگی تهران به روسیه و چین تلاش کند. در ضمن، استراتژیستهای آمریکایی احتمالاً متوجه این مسئله هستند که روابط روسیه و ایران با بیاعتمادیهای تاریخی و معاصر توأم است و این امر میتواند فرصتی به واشنگتن برای تدوین راهبردی جدید بدهد.
A New Chapter for Iran and Russia