همه علیه هم! سربرآوردن ستیزهای قومی در خاورمیانه پساآمریکا

۲. عوامل ریشه ایِ دردسرهای خاورمیانه، همچنان چاره نشده اند. دولت بایدن بازیگران منطقه ای را تشویق می کند که با هم گفتگو کنند اما شرکای آمریکا نمی توانند به روابط متعادلی با ایران برسند، اگر خود واشنگتن نتواند با تهران به همگرایی دست یابد.
۳. اگر گفتگوهای هسته ای وین ناکار شود، گفتگوهای کنونی میان ایران و همسایگان عربش هم پایدار نخواهد ماند. قربانی اول این ناکامی، ثبات در عراق و لبنان است که نیازمند اجماع بازیگران شیعه و سنی است. بایدن برای سبُک کردن بار درگیری آمریکا در خارومیانه باید به میانگینی از ثبات منطقه ای دست یابد و این تلاش باید با بازگشت دو جانبه آمریکا و ایران به برجام آغاز شود.
۴. بیش از چهاردهه است که آمریکا خاورمیانه را برای منافع ملی خود، حیاتی می بیند. اتحادهایی را با دولت های عربی برای بازدارندگی ایران، مهار اسلام گرایی و مدیریت منازعه فلسطین ایجاد کرده است. موفقیت آمریکا زمانی حاصل می شد که می توانست یک موازنه پایدار قدرت میان ایران و همسایگان عربش برقرار سازد.
۵. از سال ۲۰۰۳ که آمریکا با حمله به عراق، این موازنه را تضعیف کرد، پیوسته در تلاش برای احیای آن بوده است و اکنون که با چالش های فوری جهانی دست به گریبان است، دست از همه این تلاش ها می کشد… واگذار کردن منطقه به سازکارهای خودش، یک قمار خطرناک است. بدون یک سامانه امنیتی تازه، آشوب و ستیز، به نظم روز تبدیل می شود.
۶. خیزش دوباره افراط گرایی اسلامی، چشم انداز سقوط بیشتر دولت ها، جنگ های کوچک و بزرگ بر سر سرزمین و منابع و یک درگیری مستقیم میان ایران و اسراییل، پیامدهای فاجعه بار امنیتی و انسانی خواهد داشت که به ناچار نیازمند مداخله تازه آمریکا خواهد شد.
۷. اگر آمریکا خواهان آن است که از تحمل فشار حفظ موازنه قدرت در خاورمیانه خلاص شود، باید به دنبال جایگزین های پایدار باشد؛ تدابیری که بتواند منطقه را از خطرناکترین کشمکش ها برهاند و قواعد بازی یک نظم منطقه ای کارآمد را وضع کند. این کار با حل و فصل منازعه ای ممکن می شود که اکنون بزرگترین تهدید برای منطقه است: نزاع با ایران.