اگر امریکا به این روش خود را پاره پاره کند، ناگزیر زمانی فرا خواهد رسید که با یک انتخاب بزرگ یعنی جنگ داخلییا جدایی دو موجودیت مجزا روبه‌رو خواهد شد. هیچ گزینه ممکن دیگری وجود نخواهد داشت، زیرا شکافی که اردوگاه مترقی را ازاردوگاه محافظه کاری قهقرایی جدا می کند، هر روز اندکی بیشتر می شود.
یک کشور فقط زمانی معنا پیدا می کند که ساکنان آن حداقل در چند ایده مشترک مشترک باشند، یک مشت اصول مهم که می توانزندگی در جامعه را حول آن بیان کرد. مسئله مشابه بودن یکسان نیست، بلکه توافق حداقل بر سر ارزش هایی است که حق هر کس را تضمین می کند که زندگی خود را آن طور که صلاح می داند در چارچوب قانونی برابر برای همه پیش ببرند.
اکنون در امریکا، نه تنها هیچ کس بر سر هیچ چیز مانند سقط جنین، سلاح گرم، نقش مذهب، محیط زیست، اقتصاد توافق ندارد، بلکهحتی زندگی دموکراتیک در نفس انتخاباتی آن دیگر از اجماع برخوردار نیست. این انشقاق به قدری عمیق است که نمی‌توانیم ظهوررئیس‌جمهوری را که رنگ سیاسی او نیست، مسلم فرض کنیم.
چگونه امریکا با وجود چنین تفاوت هایی می تواند به عنوان یک کشور به حیات خود ادامه دهد. امریکا آن طور که اکنون به نظر ما میرسد دیگر معنی ندارد. این شبیه قطاری با دو لوکوموتیو است که هر کدام در ابتدا و انتهای واگن ها قرار دارند و در جهت مخالف حرکتمی کنند، یکی به سمت جامعه ای که به اقلیت های خود احترام بیشتری می گذارد، توانایی بیشتری برای مقابله با چالش های زیستمحیطی قرن های آینده دارد و دیگری به سمت شیوه‌ای از عملکرد که پیش‌فرض‌های دینی به همان اندازه که در سطح اخلاقی سؤالبرانگیز است، بخواهد آن را قرن‌ها به عقب بازگرداند.
تنها راه حلی که قادر به حفظ صلح مدنی است، جدایی به شکل خوب و مناسب است یعنی یک بلوک مترقی که ریشه در ساحل غربی آندارد که شمال شرق و سایر ایالت های پراکنده در اینجا و آنجا به آن اضافه می شود و یک بلوک ملی گرا-محافظه کار-مذهبی که بین دواقیانوس، در قلب کشور واقع شده است.
یک تقسیم ساده و خالص با ایجاد دو ملت جدید، یا نوعی کنفدراسیون بدون مرزهای فیزیکی، اما با دو دولت کاملاً متمایز، دو قانوناساسی، دو رئیس جمهور، دو نهاد که قادر به تجارت با یکدیگر بدون دخالت در امور داخلی هستند. دیگر. هرکسی می‌تواند در بخشیاز کشور زندگی کند که به بهترین وجه با حساسیت‌هایش سازگار است.
