ایالات‌متحده در دوران ریاست جمهوری جو بایدن همچنان خود را در «رقابت استراتژیک» با چین می‌بیند، درحالی‌که کمیسیون اروپا، چین را به‌عنوان یک «رقیب سیستماتیک» معرفی کرده است. اختلافات بین اروپا و ایالات‌متحده و ناهماهنگی‌ها در داخل اتحادیه اروپا بر سر چگونگی تعامل اقتصادی و سیاسی با چین و واکنش‌های احتمالی در سطوح ملی، دوجانبه و جهانی علیه این کشور همچنان باقی مانده است.
از دیدگاه چین، ایالات‌متحده دشمن اصلی این کشور است، از همین رو پکن اغلب برای جدا کردن کشورهای اروپایی از آمریکا تلاش می‌کند. اقدامات چین به‌صورت غیرمستقیم نه‌تنها از خودمختاری استراتژیک اروپا حمایت کرده و ظرفیت‌های آن‌ها را به رسمیت می‌شناسد، بلکه زمینه‌های آسیب رساندن به روابط فرا آتلانتیک و تشدید تنش‌های درون اروپایی را فراهم می‌کند.
علاوه بر رقابت با چین، ایالات‌متحده و اروپا تمایل دارند در بسیاری از حوزه‌های مشترک نیز با یکدیگر رقابت کنند. از همین رو یک واگرایی اساسی بین آن‌ها وجود دارد. درحالی‌که اتحادیه اروپا، خودمختاری استراتژیک را به‌عنوان هدف کلیدی خود دنبال می‌کند، ایالات‌متحده سیاست «نخست آمریکا» را حفظ کرده است. علاوه بر این، همکاری مؤثر طرفین به دلیل رویکردهای مختلف آن‌ها در قبال نظم جهانی کنونی در دو سوی آتلانتیک با مشکل مواجه شده است. درحالی‌که اتحادیه اروپا تا حد زیادی می‌خواهد آن را حفظ کند، ایالات‌متحده در مواردی زمینه‌ساز افزایش ناکارآمدی در سیستم تجارت جهانی بوده است.
درحالی‌که حمله نظامی به اوکراین در فوریه 2022 باعث تمرکز مجدد ائتلاف فرا آتلانتیک بر روسیه شده است، توانمندی‌های اروپا و ایالات‌متحده برای مقابله با تهدیدها را برجسته کرده است. به همین ترتیب، برای مقابله با دیگر چالش‌های جهانی، ازجمله چالش‌های مربوط به امنیت اروپا و آسیا و تغییرات آب و هوایی، به همکاری قوی‌تر فرا آتلانتیک نیاز است. حفظ یک رویکرد مؤثر و یکپارچه برای مقابله با چین نیز به تلاش هماهنگ و مهم‌تر از همه، نزدیک‌تر شدن دو سوی فراآتلانتیک به یکدیگر وابسته است.
