مصلح؛ نقش جدید امارات متحده عربی

این کشور سعی دارد تا با استفاده از حربه ی برقراری صلح میان کشور ها به اهداف و مطامع خود برسد. حاکم فعلی امارات، محمد بن زائد، ولیعهد ابوظبی نقش اصلی در توافق صلح میان امارات و اسرائیل موسوم به “آبراهام” و سایر توافقات اخیر صلح میان برخی کشور های عربی و رژیم اسرائیل داشته است. در جریان میانجیگری توافق صلح سال 2018 میان اتیوپی و اریتره، دیپلمات های اماراتی نیز از سعودی ها فعال تر بودند.

 آخرین پروژه ی صلح اماراتی ها، مسلما جسورانه ترین پروژه آنها تاکنون خواهد بود. جایی که امارات توانست میان دو رقیب سنتی یعنی هند و پاکستان صلحی هرچند موقت ایجاد نماید و دو طرف علیرغم درگیری های پراکنده فراوان به توافق آتش بس سال 2003 احترام بگذارند. امارات متحده عربی درصدد است تا بتواند علاوه بر مبادله سفرا میان دو کشور، روابط تجاری میان دو کشور را نیز تسهیل نماید. البته به نظر می رسد هدف اصلی امارات، منطقه مورد مناقشه کشمیر باشد که از زمان تقسیم آن در سال 1947 به دست انگلیسی ها به کانون بروز جنگ تبدیل شده است.

 دو کشور هند و پاکستان در حالی رو به روی هم قرار گرفته اند که هردو کشور به سلاح هسته ای مسلح هستند. آغاز آخرین تنش میان دو کشوربه دو سال پیش بازمی گردد. 40 سرباز هندی در یک حمله ی انتحاری که گفته می شود به دست یک گروهک تروریستی مستقر در پاکستان صورت گرفته بود، کشته می شوند. هند در اقدامی تلافی جویانه، پاکستان را بمباران می کند.

در میان تنش های بین دو طرف اما نقش امارات متحده عربی از جهات مختلف منحصر به فرد است. این کشور روابط تجاری قوی با هر دو طرف دعوا دارد و میلیون ها کارگر هندی و پاکستانی را در خود جای داده است. از سویی دیگر ریشه ی این درگیری ها در بی اعتمادی میان هندو ها و مسلمانان است و به همین سبب امارات متحده عربی با نگاه خاص خود به مسئله دین تلاش می کند تا مسئله ی “جدایی دین از سیاست” را تقویت نماید.

 همچنین کشمیر همواره به محلی برای فعالیت گروهک های تروریستی همچون القاعده و طالبان تبدیل شده بود که امارات از آنها به عنوان خطرناک ترین مخالفان خود یاد می کند پس کمک به خنثی سازی درگیری ها در این منطقه، ضربه سنگینی به این گروهک های افراطی محسوب خواهد شد.

از دیگر منافع امارات متحده عربی در مسئله ی حل مناقشه میان هند و پاکستان، تحقق اهداف مهم سیاست خارجی امارات متحده عربی در خاورمیانه است. این کشور درصدد است تا بتواند با استفاده از میانجیگری میان این دو رقیب سنتی که هر دو روابط نسبتا خوبی با ایالات متحده آمریکا دارند، به تعمیق روابط با واشنگتن برسد. علاوه بر آنکه اشتهای آمریکا برای حضور مستقیم در خاورمیانه کم شده است و موجب افزایش نقش امارات در این منطقه خواهد شد.

 در سالهای اخیر امارات متحده عربی توجه خود را از حضور نظامی و سخت به قدرت دیپلماسی، استفاده از ابزار سرمایه گذاری و سایر اشکال قدرت نرم معطوف کرده است. همانگونه که امارات حضور نظامی خود در یمن و شاخ آفریقا کاهش داده است. در مورد لیبی از راه حل سیاسی حمایت می کند. در مورد ایران نیز به راهبرد کاهش تنش ها روی آورده و مانع درگیری مجدد اعراب با حکومت سوریه شده است زیرا این کشور به این نتیجه رسیده است که تنها راهبرد موثر برای رسیدن به اهداف سیاست خارجی، ابزارهای دیپلماتیک و تجاری است نه جنگ.

 امارات امیدوار است تا بتواند با روش های دیپلماتیک میان هند و پاکستان صلح برقرار نماید تا از منافع سیاسی و اقتصادی آن بهره مند شود. در صورت عدم دستیابی به راه حل صلح میان هند و پاکستان باز هم امارات به خاطر تلاش برای ایجاد صلح اندک اعتباری به خود در صحنه ی بین المللی اختصاص خواهد داد.