حملات علیه شبه‌نظامیان و آینده نیروهای ایالات‌متحده در خاورمیانه

در بخش زیر به نکات و گزاره‌های اصلی این یادداشت اشاره می‌کنیم

• از مدت‌ها قبل از حادثه 11 سپتامبر 2001 م. استقرار نیروهای خارجی بیش از آن‌که به یک عامل بازدارنده در مقابل حملات تروریستی تبدیل شوند؛ محرک این حملات بوده‌اند و همواره در معرض اهداف گروه‌های تروریستی قرار داشته‌اند. برای نمونه می‌توان به حملات تروریست‌ها به مقر تفنگداران دریایی در لبنان (1983)، برج خبر در عربستان سعودی (1996) و یو.اس.اس کول در یمن (2000) اشاره کرد؛ بنابراین این الگو نباید تعجب‌آور باشد: چکمه‌های نظامی خارجی در سرزمین خانگی می‌تواند برای کسانی که آن را خانه می‌نامند، توهین‌آمیز و تحقیرآمیزترین چیز باشد و این امر احتمالاً برای بسیاری از اعضای شبه‌نظامیان در عراق و سوریه صادق است. با توجه به این‌که سایر قدرت‌های خارجی در منطقه خاورمیانه فعال هستند، چمدان‌هایی که باید کنار گذاشته شوند، عادت جنگ سرد است که فکر می‌کنند همچنان خاورمیانه را می‌تواند به زمین‌بازی رقابت‌های خود تبدیل کنند.
• ایران یک قدرت منطقه‌ای متوسط است که توانایی‌اش برای آسیب زدن به منافع ایالات‌متحده بسیار محدود است، به‌ویژه از طریق هر ابزاری که بتواند قدرت را از دور به نمایش بگذارد. اگر ایران در نظر بسیاری از مردم شیطانی به نظر می‌رسد، به خاطر این است که این کشور به همراه گروه دیگری از دولت‌های خاورمیانه می‌خواهند ایالات‌متحده را مقصر تمام مشکلات منطقه به تصویر بکشند. دقت کنید که ایران امروز به‌راحتی می‌تواند به منافع آمریکا صدمه بزند و آسیب زدن به پرسنل نظامی آمریکا در کشورهای نزدیک به ایران باید بیشتر مدنظر قرار بگیرد.

نویسنده در بخش پایانی یادداشت می‌نویسد: «تحلیل راه‌های ایران برای مقابله با هرگونه تخلف از جانب آمریکا همیشه بر آسیب‌پذیری نیروهای این کشور در افغانستان، عراق و نیروی دریایی این کشور در خلیج‌فارس تمرکز دارد. همان نیروهایی که ظاهراً برای مقابله با حملات تروریستی ایران در منطقه حضور دارند، خود به هدف احتمالی ایران تبدیل‌شده‌اند؛ بنابراین نیروهای آمریکا اگر به خانه بازگردند دیگر مورد هدف حملات ایران و گروه‌های نیابتی آن نخواهد بود و در این راستا باید عقلانیت حفظ نیروهای نظامی آمریکا در منطقه مشخص شود.»

منابع پژوهش در دفتر اندیشکده موجود است .