شانس “معامله جدید” بین ایران و آمریکا چقدر است؟

نویسنده، مقاله خود را با پیشنهاد مصالحه ایران به آمریکا در 4 مه 2003 آغاز می ­کند که از سوی سفیر وقت ایران در سازمان ملل، جواد ظریف، به نمایندگی از رهبر و رئیس ‌جمهور وقت ایران به طرف آمریکایی ارائه شد.

 وی این موضوع را طرح می­ کند که با وجود همکاری ایران با آمریکا در افغانستان، ایران در سخنرانی جورج بوش پسر، همراه عراق و کره شمالی در محور شرارت قرار گرفت و مقامات نئوکان کاخ سفید اعلام کردند که با افرادی که آنها را تروریست می ­دانند، مذاکره نمی کنیم.

وی سپس به طرح این موضوع می­  پردازد که به دلیل سیاست­ های خصمانه در دوران جورج بوش پسر، محمود احمدی نژاد و دونالد ترامپ، روابط این دو کشور غالباً خصمانه و با بی­ اعتمادی و تنش عمیق همراه بوده است.

داجئون تداخل چهار ساله ریاست جمهوری باراک اوباما و حسن روحانی را فرصت بی‌نظیری می‌داند که باعث شد یک رابطه کاراتر بین دو کشور شکل بگیرد که ثمره آن در برجام متبلور است. اعتماد و حسن نیت رو به توسعه بین اوباما و روحانی این امکان را داشت که مذاکرات در مورد سایر موضوعات مهم مانند فعالیت­ های منطقه ‌ای و موشکی ایران آغاز شود اما انتخاب ترامپ و اقدامات بعدی وی، این فرصت را از بین برد.

داجئون معتقد است اگر پیشنهاد ایران دامنه ­ای مانند پیشنهاد 2003 این کشور داشته باشد و بایدن پیش از آغاز به کار و اعلام سیاست خود در خاورمیانه، آن را به عنوان پیش‌زمینه‌ای برای تعامل دو کشور بپذیرد، می­تواند منافع امنیتی دو ملت را بیش از همیشه تأمین کند. وی تیم بایدن را ترغیب می­کند که از فرصت چندماهه باقیمانده از ریاست جمهوری روحانی و وزارت خارجه دکتر ظریف استفاده کند و با پیشرفت در توافق با ایران، بر روند انتخاب افرادی عمل ‌گراتر به جای روحانی در انتخابات تأثیر بگذارد. این پیشرفت در تعامل دو کشور از نظر داجئون می­تواند در ازسرگیری فروش نفت و تلاش برای لغو تحریم ­های ترامپ نمایان شود.

منابع پژوهش در دفتر پژوهشکده موجود است