ایالات‌متحده نباید از منطقه خاورمیانه خارج شود
اندیشکده آمریکایی «شورای آتلانتیک» در تحلیلی به قلم «ویلیام وکسلر» می‌نویسد: «همکاران من بر این دیدگاه هستند که خاورمیانه بزرگ منافع محدودی برای امنیت ملی ایالات‌متحده دارد؛ زیرا مفروضات تاریخی توسط واقعیات جدید کنار گذاشته‌شده‌اند؛ بنابراین آن‌ها بر خروج و عقب‌نشینی آمریکا از منطقه تأکید می‌کنند.»
در بخش زیر به نکات و گزاره‌های اصلی این یادداشت اشاره می‌کنیم
- از دیدگاه همکارانم، منافع ایالات‌متحده در طول زمان ثابت باقی‌مانده است که شامل
- اطمینان نسبت به حمل‌ونقل ایمن انرژی در سرتاسر جهان به دلیل تقاضای بازار نه تجارت
- حمایت از توازن قوای ظریف که باعث ثبات منطقه‌ای می‌شود و از متحدان و شرکای ایالات‌متحده به‌خصوص اسرائیل محافظت می‌کند.
- خنثی‌سازی نفوذ و قدرت بازیگران متخاصم آمریکا در منطقه
- اخلال در تهدیدات تروریستی علیه آمریکا و متحدانش
- ممانعت از تکثیر سلاح کشتارجمعی در منطقه خاورمیانه
- تشویق تجارت دوجانبه و رونق اقتصادی که تأثیرات مثبت غیرمستقیمی بر منافع آمریکا دارد.
- نویسنده یادداشت به این نکته‌ی مهم اشاره می‌کند که استدلال‌های همکاران من، هیچ‌یک از منافع مهم مبتنی بر ارزش یعنی ترویج اصول دموکراتیک، پیشبرد حقوق بشر، مبارزه با فساد و کمک‌های بشردوستانه را شامل نمی‌شود.
- نویسنده در بخش دیگر معتقد است که همکاران من به‌اشتباه معتقدند که ایران درگیر در بحران کووید 19 و اقتصاد ضعیف تهدید جدی برای اسرائیل نیست. آن‌ها همچنین بر این تأکید می‌کنند که گفتگوی سیاسی بین عربستان و ایران می‌تواند به کاهش تهدید ایران علیه اسرائیل منجر شود؛ اما من معتقدم که ایران همچنان خواستار نابودی اسرائیل است و توانایی‌های نظامی خود را توسعه داده و مستقیماً از سوریه و غیرمستقیم از طریق حمایت مالی، تجهیزاتی و تسلیحاتی از حماس و حزب‌الله منافع اسرائیل را تهدید می‌کند. از دیدگاه همکارانم، برای آینده قابل پیش‌بینی تصور یک قدرت هژمونیک نوظهور در منطقه دشوار است؛ اما متأسفانه ایران دقیقاً برای دستیابی به هژمونی منطقه‌ای به دنبال گسترش مدل «لبنانیزه کردن» سوریه و عراق است. رهبران ایران در هدف استراتژیک خود برای بیرون راندن ایالات‌متحده در منطقه کاملاً مصر است؛ زیرا آن را پیش‌شرط لازم برای دستیابی تهران به هژمونی منطقه‌ای می‌دانند.
- همکاران من به‌جای بحث در مورد بازگشت به سیاست‌های قبل از سال 2003 م که مستلزم حضور و رهبری مداوم آمریکا است، بر عقب‌نشینی و خروج نظامی آمریکا که نهایتاً پیامدهای گسترده‌تری به همراه دارد، حمایت می‌کند. توصیه‌ی خاص همکاران من شامل موارد زیر است:
- کاهش تعداد قابل‌توجه نیروهای آمریکا مستقر در منطقه ازجمله فراخوان پایان یا کاهش حضور دائمی نیروها از کویت و سایر پایگاه‌های مهم به‌خصوص عراق، بحرین و عمان
- کاهش یا پایان دادن به حضور نیروی دریایی آمریکا و حفظ یک گروه رزمی ناو آمریکا در صورت لزوم
- خاتمه پروازهای عادی در منطقه و بستن بسیاری از پایگاه‌های مرتبط که از این عملیات پشتیبانی می‌کنند.
- همکاران من بر این تأکیددارند که برای محافظت از منافع ملی، ایالات‌متحده با بیشتر در زمینه اطلاعات و هشدارهای اولیه سرمایه‌گذاری کند و ضمن هماهنگی نزدیک با کشورهای منطقه به دنبال دیپلماسی قوی باشد. اگرچه هر یک از این‌ها اهداف شایسته‌ای هستند، اما در چارچوب عقب‌نشینی از منطقه کاملاً غیرواقع‌بینانه است. همکاران من فکر می‌کنند که روابط ما با سیاست‌گذاران کشور میزبان و مسئولین بخش امنیتی در جای خود باقی خواهند ماند و پس از ترک کشور ادامه خواهد یافت. البته آن‌ها این فرض را نادیده می‌گیرند که شرکا احساس می‌کنند که توسط آمریکا رهاشده‌اند و باید به دنبال ترتیبات جایگزینی برای تأمین نیازهای امنیتی خود باشند.
نویسنده در بخش پایانی یادداشت می‌نویسد: «هیچ سناریوی برد-برد برای عقب‌نشینی وجود ندارد: هیچ راهی برای حفاظت از منافع امریکا بدون در نظر گرفتن هزینه‌ها یا خطرات لازم وجود ندارد. همکاران من منافع ایالات‌متحده در خاورمیانه بزرگ و تهدیدهای این منافع را دست‌کم می‌گیرند و هزینه‌های مربوط به ادامه حضور آمریکا را بیش‌ازحد مبالغه می‌کنند. درنتیجه، آن‌ها به‌اشتباه از عقب‌نشینی رادیکال نظامی حمایت می‌کنند که به‌طور حتم توسط شرکای منطقه‌ای به‌عنوان رها شدن درک می‌شود و نفوذ دیپلماتیک آمریکا را به‌شدت کاهش می‌دهد. به‌جای تلاش برای خروج کامل از منطقه، ایالات‌متحده باید تلاش کند تا به نقش سنتی خود بازگردد؛ درحالی‌که برای بهبود تدریجی امنیت منطقه، سعادت و رفاه عمومی تلاش می‌کند.»
منابع پژوهش در دفتر اندیشکده موجود است .
- برچسب ها: آمریکا, اسرائیل, اندیشکده, اندیشکده جریان, ایران, بحران کووید 19, جریان, خاورمیانه, عربستان
اندیشکده جریان، جریانی است نواندیش از جوانانی که باور به تحول در حوزه سیاست ورزی جهانی دارند.
جمعی از جوانان تحصیلکرده در رشته های علوم سیاسی و علوم اجتماعی و ارتباطات و اقتصاد و باورمند به اصول اخلاقی شریعت رهایی بخش حضرت دوست گرد هم آمده اند تا با انگیزه های غیر انتفاعی و غیر جناحی جهت بهبود اوضاع حیات جمعی بشر به تشریک مساعی پرداخته و با رویکردی دانش بنیان، مسئله محور، زمینه نگر و آزاداندیشانه امکان ایجاد یک هویت جمعی فضیلت خواهانه و معطوف به بازاندیشی در سیاست های جهانی را فراهم آورند.
